Η συνθήκη..

Μακριά η συνθήκη. Σχετικό γκρίζο η πράξη.
Η καρδιά μονάχα ξέρει το γιατί και το τάχα.

Κι αν τον νου βασανίζει τσακισμένο σημάδι
στο σεντούκι της μνήμης μια φορά και για πάντα,
λυγισμένο κατάρτι αντοχής το ορίζει,
μια συνήθεια του πόνου πριν το τέλος κριθεί.

Μες στο μάταιο η λαχτάρα φλογερό αποκούμπι
σαν ελπίδα που στέκει φάρμακο στην ψυχή,
αναμνήσεις να ενώσει πριν το αίμα παγώσει,
το κοντά να φροντίσει τη μεγάλη πληγή.

Μοιρασμένο στα χρόνια. Αχ, πώς πέρασαν τόσα!
Θα το βρουν κι άλλα τόσα, μα η πίστη μετράει.
Κι αφού ζει μεγαλεία, θράσος κόντρα στη λήθη,
η αγάπη κερδίζει κι η χαρά της ανθεί.

Μακριά η συνθήκη. Σχετικό γκρίζο η πράξη.
Η καρδιά μονάχα ξέρει. Το κοντά βαθιά της ζει.

Στέλλα Πετρίδου