«… Δύσκολο κι ατίθασο συναίσθημα ο έρωτας. Γιατί έρωτας είναι αυτό που νιώθω για τον Πέτρο, όχι αγάπη. Πώς θα μπορούσε να είναι αγάπη; Όχι, δεν είναι! Αγάπη είναι θάνατος κι ανάσταση μαζί, αιώνιο δέσιμο καρδιάς και λογικής, προσφορά χωρίς ντροπή, χωρίς αντάλλαγμα κι εγωισμό, χωρίς διλήμματα. Αγάπη είναι να ριγείς και να χαίρεσαι, συναίσθημα που φέρνει μονάχα ευτυχία, που ξυπνά με φόρα τη ζωή, την ελπίδα, τη γαλήνη, τη νίκη… Δεν έχει μέτρα η αγάπη ούτε σταθμά. Είναι μια όαση που μοιάζει ξεχασμένη, μα είναι εκεί, πάντα εκεί, να σου κρατά το χέρι σφιχτά όταν φοβάσαι, όταν πληγώνεσαι, όταν πλανιέσαι στη σκιά της πιο αγριεμένης μοναξιάς σου…
Έρωτα νιώθω για τον Πέτρο, είμαι βέβαιη. Ποτέ ξανά στη ζωή μου δε σκίρτησε η καρδιά μου σαν τρελή από τον πόθο. Παίρνουν φωτιά τα σωθικά μου σαν πέσει τυχαία το βλέμμα μου επάνω του. Κρύβομαι από ντροπή να μη με δει, μην καταλάβει πως είναι αλήθεια όλα αυτά που του είπανε για μένα. Δε θέλω να ξέρει! Δεν πρέπει να ξέρει! Άλλωστε, γιατί να μάθει, αφού δε νιώθει το ίδιο για μένα; Αρκετά περίγελος κατάντησα για χάρη του. Όμως φτάνει! Ήταν δικό μου το σφάλμα, που εμπιστεύτηκα την ψυχή μου σε λάθος χέρια. Τώρα πια, το πήρα το μάθημά μου. Ποτέ ξανά τα ίδια λάθη! Μου αρκεί που μπορώ τουλάχιστον να ανοίγομαι σε σένα, στο λευκό σου το χαρτί. Αφού ξέρω πως εσύ ποτέ δε θα με προδώσεις. Ακούς, κατανοείς, μα δε μιλάς. Κι είσαι για μένα. Εσύ, το κρυφό μου ημερολόγιο…»
Στέλλα Πετρίδου
Απόσπασμα από το μυθιστόρημά της "Αναζητώντας εμένα", εκδόσεις Ελκυστής (Σελ. 45-46)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου