Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Υποκρισία



Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Γελούν, χαίρονται, μελαγχολούν, λυπούνται.
Τίποτα στη ζωή δεν είναι τέλειο,
τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στην αρχή.
Ώσπου έρχεται το τέλος
να δώσει το λόγο σε κάποιους να πουν..
Ήταν καλός άνθρωπος!
Υποκρισία στο μεγαλείο της.
Ζωή χειρότερη κι απ' το θάνατο..

Στέλλα Πετρίδου

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Περί ταξιδιού ο λόγος...




«Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι…»
Τάδε έφη Παντελής!
«Η κάθε στάση στο ταξίδι και μια αναπνοή. Κι ο προορισμός… ανάσταση!»
Τάδε έφη Στέλλα!

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Αποχωρισμός

Κάποιοι έρχονται και κάποιοι φεύγουν. Έτσι γίνεται πάντα. Σαν ένας κύκλος που γυρίζει και φέρνει πότε το γέλιο και πότε το δάκρυ. Κι η θάλασσα καταμεσής βλέπει και συλλογάται...

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ

Μ’ ένα καράβι, μάνα μου,
τον κόσμο θ’ αρμενίσω,
μα την Αιγνούσα, μάνα μου,
κι εσένα πώς θ’ αφήσω;

Κύμα θα γίνω, γιόκα μου,
να βγαίνω στα νερά σου,
να τον γλυκαίνω, γιόκα μου,
τον πόνο στην καρδιά σου.

Και την Αιγνούσα, γιόκα μου,
μην κλαις και μη μαραίνεις.
Όπου κι αν πας κι όπου βρεθείς,
γι’ αυτήν θα ανασαίνεις.

Η θάλασσα είναι πληγή
και πώς να συνηθίσω;
Μάνα μου, κάνε προσευχή
γρήγορα να γυρίσω.

Στέλλα Πετρίδου

Ακολουθεί στιγμιότυπο από λάιβ εκτέλεση του τραγουδιού.


Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016

Στην άγνωστη αγαπημένη...

   Και ξέρεις τι είναι αυτό που με στενοχωρεί; ότι ξέρω. Ξέρω ότι όλα είναι μια αυταπάτη του μυαλού μας . Ξέρω τι έχω και ξέρω τι δεν έχω. Δεν ελπίζω τίποτα γιατί δεν μπορώ να έχω τίποτα. Ίσως ναι. Ίσως να μην καταφέρω ποτέ να σε δω πάλι. Ίσως να μην σε αγγίξω ποτέ ξανά. Ίσως να μη νιώσω ξανά αυτό το τρέμουλο, ίσως τα μάτια μου να μην ταξιδέψουν πάλι στο όνειρο την ώρα του φιλιού μας. Ποιος μπορεί να τα βάλει με τη μοίρα; Τη μοίρα που εδώ και καιρό μας έχει τραβήξει σε άλλους δρόμους.... κακούς ή καλούς ποιος ξέρει....
   Μου αρκεί αυτό το κάτι που έχουμε. Μου αρκεί που είσαι εδώ που με ακούς, μου αρκεί να μπορώ να ακούω τη σκέψη σου, να ξέρω πως νιώθεις και πώς αισθάνεσαι. Τι σημασία έχει το εφήμερο μπρος στο πιο αληθινό, στο πιο ειλικρινές συναίσθημα του κόσμου; Δε με νοιάζει λοιπόν αν θα σε έχω όπως τις νύχτες ονειρεύομαι, δε με νοιάζει που δεν μπορώ καν να σε δω.... μου αρκεί η σκέψη σου να είναι κοντά μου, να μου ξυπνάει συναισθήματα γλυκά, να αγγίζει τις χορδές της ψυχής μου.

   Και είναι όμορφο, πολύ όμορφο αυτό που μας ενώνει. Μια μελωδία μυστική που ενώνει δυο φευγάτους ανθρώπους, που αυτό που τους κρατάει στη ζωή είναι το όνειρο και το παράλογο της πλάνης τους. Ζήτα μου ό,τι θες από το παράλογο εαυτό μου , θα στο δώσω.... Είναι σημαντικό το κομμάτι της ψυχής που μου 'χεις δώσει και το φυλάω ακόμη....για όσο εσύ θες να είμαι εδώ... και για  όσο κρατήσει αυτό το παράλογο ταξίδι μας...

Στέλλα Πετρίδου

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Γράμμα σε εκείνη...

Δεν τολμώ
Ναι δεν τολμώ αγάπη μου 
να αλλάξω τίποτα από εσένα.
Θυμάμαι να αγαπώ 
αυτό που δεν φαινόταν.
Και είναι σημαντικότερο 
από αυτό που μπορεί 
να δει ο κάθε ένας.
Σε αγάπησα 
όταν ήσουν μια σταλιά κορίτσι. 
Σε αγάπησα 
όταν ήσουν παιδί. 
Σε αγάπησα 
όταν έγινες έφηβη. 
Σε αγάπησα 
όταν ήσουν γυναίκα.
Σε αγαπώ και τώρα.
Θα σε αγαπώ για πάντα!

Στέλλα Πετρίδου


Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Με ρωτάς γιατί να σ' αγαπώ...



Αιγνούσα, όμορφο νησί,
γοργόνα σε στολίζει
κι όποιος το χώμα σου πατεί
δεν το μπορεί να σ' αρνηθεί,
θα ξαναρθεί!





Ακολουθεί στιγμιότυπο από λάιβ εκτέλεση του τραγουδιού


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2016

Μάνα

Είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα.
Χρόνια τα χρόνια μου περνούν από μπροστά μου
σαν χελιδόνια του Μαγιού να μου θυμίσουν
μιαν άνοιξη καινούρια πως με κλέβει.

Μα ’ναι το βλέμμα μου αγέρας, με σκορπάει
σε μονοπάτια σκοτεινά μιας ξένης νιότης,
μιας ξεχασμένης παιδικής ψυχής συνήθεια,
που όμορφα, νοσταλγικά μακριά κυλάει.

Κι είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα
κι εγώ παράξενα στον κόσμο αυτόν βαδίζω.
Σέρνομαι, χάνομαι, δειλός και τρομαγμένος,
πιόνι αόρατου χεριού και πώς αλλάζω.

Ψάχνω το χέρι σου στην αγκαλιά μου μέσα,
ψάχνω να το βρω στην καρδιά μου φυλαγμένο
όπως παιδί στο χάδι του περιπλανιόμουν,
μα δεν το βρίσκω, δεν το βρίσκω.

Ξέρω σε πόνεσα πολύ, το ξέρω, φταίω.
Δάκρυ το δάκρυ μου κυλά και πώς κρυώνω.
Γείρε κοντά μου να σε δω, μη φεύγεις, στάσου!
Κι αν παραπάτησα μπροστά σου γονατίζω.

Είναι παράξενος ο κόσμος τούτος, μάνα
και στο ταξίδι του πολλά τα μονοπάτια.
Χάθηκα στις κακοτοπιές και τρέμω, κοίτα!
Μικρός κι αδύναμος τη μοίρα μου να ορίσω.

Μα ξέρω είσαι εδώ, το νιώθω, πάντα,
ακοίμητος φρουρός κοντά μου στέκεις,
τα βράδια μου εσύ τα νανουρίζεις
και με προσέχεις,  με προσέχεις.

Δύναμη κλέβω και μεθώ κοντά σου, μάνα.
Πάλι στο πλάι σου τον κόσμο ζωγραφίζω,
ουράνιο τόξο, που μετά την καταιγίδα
πανιά ανεμίζω και προχωρώ.

Ακολουθεί απόσπασμα όπου ο κύριος Μπάμπης Σταχτούρης, εκπαιδευτικός και συγγραφέας, απαγγέλλει το εν λόγω ποίημα, σε παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Μίλα μου γι' αγάπη" στη Χίο.


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Ο εγωιστής "γίγαντας"

Μείνε μονάχος σου,

με τις ιδέες σου,

την ψεύτικη κουλτούρα

παραμάσχαλα!

Κι ανέβα σε σκαμπό

μην τύχει και λερώσουν

το σακάκι σου οι χαμένοι

μικροί ασήμαντοι

ζητιάνοι του καιρού σου!

Κι από ψηλά ενέπνεε

αγέρα ακριβό!

Το βλέμμα όρθωσε

μην τύχει και μπλεχτεί

αδιάφορο

σε λερωμένα μάτια!

Μείνε ψηλά να στέκεσαι

στο γραφικό σκαμπό σου

εγωιστής σ΄έναν καιρό

που πια κανείς

κανείς θε να σε ξέρει.





Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

Ο φόβος

Ο φόβος ενυπάρχει μέσα μας. Στην ψυχή μας, στην καθημερινότητά μας. Δεν εξανεμίζεται. Έχει τη δύναμη να κρύβεται, να μεταλλάσσεται σε θάρρος, σε ενέργεια, σε πάλη. Πολλές φορές μας ξεγελά και ανακουφισμένοι από την απουσία του διαχειριζόμαστε τον κίνδυνο με  θράσος και πυγμή. Μα είναι που τις περισσότερες φορές συγχέουμε το φόβο με το άγχος. Κι εκεί στο μπουρδούκλωμα των συναισθημάτων κάνουμε τα πιο τραγικά λάθη. Και την πατάμε. Αναγνώριση απαιτεί. Αναγνώριση κι αποδοχή.  Ναι, κύριε, φοβάμαι γι’ αυτόν, γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο. Έχω επίγνωση του κινδύνου και τρέμω στην ιδέα της πτώσης. Μα δεν τον αποφεύγω. Είμαι εδώ για να πολεμήσω και να τον νικήσω. Δεν κάνω τον φόβο μου φοβία, γιατί τότε γίνομαι μικρός κι αδύναμος. Τραυματίζω την ψυχή μου και αισθάνομαι ενοχή. Εξοικειώνομαι μαζί του και απευαισθητοποιώ ό,τι με ταράζει και με κάνει να ξεφεύγω. Έτσι και μόνο έτσι αποδέχομαι το φόβο και ενυπάρχω μαζί του ως άνθρωπος.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

ΧΑΡΤΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ



Όμορφα λόγια να φορώ
δεν έχω να σου τάξω,
ούτε και όμορφες μπογιές
με μυστικές μου συνταγές,
τον κόσμο σου ν’ αλλάξω.

Φτερά δεν έχω να πετώ
τα σύννεφα να φτάσω,
με μιαν απόχη σα βαστώ,
όλα τ’ αστέρια να τρυγώ,
για σένα να φυλάξω.

Μόνο μια χάρτινη καρδιά
κρατώ σα γονατίζω,
να σε προσέχει στα κρυφά,
στα βράδια σου τα σκοτεινά,
για σένα τη χαρίζω.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"