Φτάνει!

Σηκώνω το βλέμμα μου αργά,
πολύ αργά. Δεν μπορώ!
Πιο αργά αυτή τη φορά. Πονάω!
Πρέπει! κραυγάζω από θυμό κι αναθαρρεύω.
Πρέπει να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη!
Ναι, ναι! Αυτόν πρέπει να δω, να τον γνωρίσω!
Κουρελιασμένη χαιρετίζω τα κομμάτια μου.
Είμαι εγώ; Κάποτε θύμιζα εμένα,
ένα χαμόγελο, μια ηλιαχτίδα από ζωή, μια υπόσχεση.
Ανεμελιά. Ήμουν στ’ αλήθεια κάποια άλλη.
Όχι πια! Μαύρη σκιά μ’ έχει τυλίξει. Παγωνιά.
Μια μελανιά! Είμαι στα δίχτυα της κενή!
Ο φόβος. Πόσο ακόμα θα ’ναι εκεί;
Πόσο ακόμα θα μου στέκει φυλακή;
Φανατική σε θάνατο αργό η ανοχή μου.
Γροθιά στο πρόσωπο. Φραγμός στη φωνή.
Φωτιά στο κορμί. Χαρακιά στην ελπίδα.
Άγγελος βάφτηκε γι’ αρχή μου,
δήθεν αμόλυντος, ο έρωτας, αγνός.
Διάβολο ξέβγαλε η βροχή μου,
λεπίδι κοφτερό, φαρμάκι ατόφιο. Φτάνει!
Κοιτάζω πάλι στον καθρέφτη.
Είμαι εγώ; Κάποτε θύμιζα εμένα.
Στο χέρι μου είναι, θα μου πεις.
Αλλάζουν όλα… Φτάνει!

Στέλλα Πετρίδου