Μάρτιος 2021…
«…
Τις τελευταίες μέρες, νιώθω ένα αίσθημα αδυναμίας σε όλο μου το κορμί. Δεν έχω διάθεση
για τίποτα. Ούτε να φάω θέλω, ούτε να διαβάσω, ούτε ακόμα και να σου γράψω,
κρυφό μου ημερολόγιο. Μη με παρεξηγήσεις! Δε φταις εσύ. Είναι τόσα πολλά αυτά
που μου συνέβησαν τον τελευταίο καιρό! Κι ειλικρινά, δεν ξέρω για ποιο πρέπει
να στενοχωρηθώ περισσότερο και για ποιο να σου ανοίξω την καρδιά μου.
Το
μέσα μου σπαράζει από τον πόνο. Κλαίω ασταμάτητα και βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ
στα σκοτάδια που με ρίχνει εκδικητικά η μοναξιά μου. Δεν τη θέλω τη ζωή μου, αν
είναι να πληρώνω καθημερινά το τίμημα που γεννήθηκα άνθρωπος, ένας άνθρωπος
ανάμεσα σε λύκους. Βρίσκομαι σε απόγνωση. Πού να κρυφτώ, για να γλιτώσω; Όπου
κι αν πάω, θα με βρουν. Θα με κατασπαράξουν δίχως έλεος, ώσπου να διαλύσω μια
για πάντα στο κενό και να γίνω στάχτη και καπνός απ’ την οργή τους. Μα πες μου
αλήθεια, αν μπορείς, ποιον να εμπιστευτώ για το καλό μου; Εγώ δε βλέπω μέσα μου
το φως. Ούτε τριγύρω μου το βλέπω, αφού όλοι με πρόδωσαν για κάτι φτηνό, για
κάτι ασήμαντο και λίγο.
Μια
οικογένεια είχα για στήριγμα μονάχα. Μια μητέρα κι έναν πατέρα να με αγαπούν και
να με νιώθουν. Δυο γονείς για να ακουμπώ πάνω τους τη συννεφιά μου κι όλες τις
πίκρες που μου δίνει η ζωή, να αποφορτίζομαι. Δυστυχώς, έκανα λάθος! Το σήμερα
δε μοιάζει με το χθες μου. Κι εκείνοι άλλαξαν. Πλέον κουράστηκαν να αγωνιούν
για μένα, κουράστηκαν να δίνονται σε μένα, κουράστηκαν να με φροντίζουν. Κι όλο
τσακώνονται. Τσακώνονται συνέχεια για κάποιον άλλον, για κάποιον άγνωστο που
εισέβαλε στην καθημερινότητά μας στα ξαφνικά και τη διέλυσε. Μα ούτε που θέλω, σε
διαβεβαιώνω, δε θέλω να ακούσω τις φτηνές δικαιολογίες τους· αυτές που ξέρω ότι
θα χρησιμοποιήσουν ξανά, για να με πείσουν πως τάχα δεν άκουσα ή δεν κατάλαβα
καλά. Και άκουσα και κατάλαβα τα πάντα. Και δε χρειάζομαι άλλες εξηγήσεις ούτε
περισσότερες λεπτομέρειες, που θα με κάνουν να υποφέρω ακόμα πιο πολύ, ακόμα
πιο βαθιά.
Η
αγάπη όταν μοιράζεται πολλαπλασιάζεται, μου έμαθαν από μικρή. Εγώ δε βλέπω γύρω
μου αγάπη, ούτε κι ενδιαφέρον νιώθω στη ζωή μου. Μια υποχρέωση αισθάνομαι πως
είμαι μονάχα, μια περιττή παρένθεση, που κάποια στιγμή πρέπει να πάψει να
υπάρχει. Γι’ αυτό και το αποφάσισα. Δε θέλω άλλες χάρες με το ζόρι. Είναι
καλύτερα να βάλω τέλος στη ζωή μου, να τους ξεκουράσω όλους μια και καλή, μα
πιο πολύ τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί εγώ, θέλοντας και μη, τον αγαπώ τον
εαυτό μου, πονάω με τις στενοχώριες μου και προσπαθώ να τον βοηθήσω. Παλεύω να
συνέλθει από όλα όσα πέρασε στο παρελθόν, από όλα όσα εξακολουθεί και περνάει στο
παρόν μου. Όμως, μάταια. Δεν μπορώ…
Η
αδυναμία έχει κυριέψει ολοκληρωτικά το σώμα και την ψυχή μου και τώρα… τώρα πια
μου προστάζει τον θάνατο. Φωνές μέσα μου ουρλιάζουν ασταμάτητα και μου
υπαγορεύουν το ίδιο. “Πέθανε να γλιτώσεις! Κάνε αυτό το δώρο στον εαυτό σου!”
Θα το κάνω λοιπόν! Αφού έτσι ήρθαν τα πράγματα στη ζωή μου, θα βρω τη δύναμη και θα το κάνω! Δεν έχω άλλη επιλογή. Αυτός ο κόσμος μού φαίνεται ξένος, ένας ξένος, ανούσιος κι άνανδρος κόσμος. Εύχομαι μόνο, εκεί που θα πάω στα ψηλά, εκεί που θα ταξιδέψει με φόρα η ψυχή μου, να ανθίζει απλόχερα το χρώμα της χαράς, να βρίσκουν χώρο οι μελωδίες της σιωπής και τα πολλά, τα αμέτρητα κι αληθινά χαμόγελα της ευτυχίας. Και δε με νοιάζει αν λέγεται κόλαση ή παράδεισος ο προορισμός μου. Ας λέγεται κι ας είναι ό,τι θέλει! Να με γλιτώσει μόνο από τα ψέματα! Μόνο αυτό επιθυμώ!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου