Ποτέ πια εσύ!

Ακούω βήματα,
βήματα γνώριμα, βαριά.
Όχι, δε θέλω να τ’ ακούω άλλο!
Πάει καιρός που λαχταρούσα τα σημάδια τους,
να ’ρθουν κοντά μου,
να με πάρουν αγκαλιά,
να μου χαμογελάσουν,
να ζεσταθεί το μέσα μου αγάπη.
Ποια αγάπη; Ποιο χαμόγελο; Ποια αγκαλιά;
Αηδίες!
Όλα νοθευμένες παραισθήσεις του κάποτε είναι,
τραυματικά μπερδέματα του νου
σ’ ένα τώρα μολυσμένο απ’ τ’ αδράχτι της ήττας.
Εφιάλτης είναι,
παγιδευμένος μες στο δάκρυ της απόγνωσης
και πόνος, πόνος βαθύς, αβάσταχτος πόνος.
Βρωμιά είναι
στην ψυχή, στο σώμα,
στ’ ανείπωτα κουρελιασμένα λόγια της σιωπής,
στ’ απάτητα φαράγγια της χαμένης σωτηρίας,
στ’ ανήμπορα τολμώ της πιο αναγκαίας διαφυγής.
Βοήθεια!
Ας με σώσει κάποιος!
Μπορεί;
Όχι εσύ! Βήματα πίσω! Φύγε!
Ποτέ για μένα! Ποτέ πια εσύ!

Στέλλα Πετρίδου