κι οι εφιάλτες καρφιά πα’ στο πουλόβερ σου.
Μην το φοράς τα βράδια.
Δίπλωσε το στην καρέκλα δίπλα στο τζάκι
να το ζεσταίνει η φωτιά,
να μοιάζουν μ’ άστρα τα καρφιά.
Σαν ξαποσταίνουν αβασάνιστα γυμνές
οι γερασμένες απ’ τα χρόνια αναμνήσεις,
γεννιούνται όνειρα στ’ απέραντο του νου.
Κι η ελπίδα βρέχεται δροσιά
μεσ’ στα περβόλια των αιώνιων ευχών
μεσ’ στις αυλές του πιο καθάριου σου ουρανού.
Κι οι στιγμές μεταμορφώνονται αγγέλοι
κι οι αγγέλοι άνοιξη από φως,
που ξεπροβάλει αρχοντικά μπροστά στα μάτια σου.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στον 69ο τόμο της Νέας Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς του έτους 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου