Είναι που στέκεις στη γωνιά σου εγκλωβισμένο
σ’ ένα κλουβί που δεν επέλεξες για σπίτι.
Μα πώς να σου το πω, θλιμμένο μου σπουργίτι,
η παρουσία σου με κάνει ευτυχισμένο.
Σε σένα βρίσκει η ψυχή μου την αλήθεια
κι είσ’ η αλήθεια η μεγάλη, η καθάρια.
Κι εγώ βαδίζω πάνω στ’ απαλά σου χνάρια
για ν’ αποφύγω ό,τι μου ’γινε συνήθεια.
Εισ’ η αυγή που τη ματιά μου ανατέλλεις.
Είσ’ η γλυκιά και τρυφερή μου καλημέρα.
Είσαι το φως που λαμπυρίζει στον αγέρα
κι είμ’ ο ουρανός σου που ευχήθηκα να θέλεις.
Κι αν πεις πως νιώθεις στη γωνιά σου εγκλωβισμένο,
σ’ ένα κλουβί που δεν επέλεξες για σπίτι,
πώς να σ’ το πω γλυκά, θλιμμένο μου σπουργίτι;
Η απουσία σου θα με βρει γερασμένο.
Πώς να σ’ το πω, κρυφή ανάσα μου και αίμα,
πως απ’ τη μέρα σου γεννιέμαι και υπάρχω
κι απ’ το τραγούδι σου στα όνειρά μου άρχω
κι ας είν’ το υπόλοιπο της ζήσης μου ένα ψέμα.
Μα πώς μπορώ στεγνά γι’ αγάπη να μιλήσω,
αν την αγάπη μου δεν έχω δοκιμάσει,
αν δε τη σπρώξω μπρος στα ύψη της να φτάσει
και βρω το θάρρος το καλό της ν’ ασφαλίσω;
Είν’ τα φτερά σου η ζωή που σου ανήκει
για να πλανιέσαι στα πιο απίθανά σου μέρη
και να θυμίζεις της ελπίδας καλοκαίρι
κι όχι ένα άδουλο της μοίρας δεκανίκι.
Με μια μου κίνηση στον κόσμο σου σε ρίχνω.
Πέτα μακριά λοιπόν και πίσω μην κοιτάξεις!
Μ’ αν μια γωνιά ζητήσεις κάποτε ν’ αράξεις,
θε να με βρεις την αγκαλιά μου να σου δείχνω.
Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στην Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου