Αχ, Ελλάδα..

Ποιος είδε πόνο μαζεμένο

στο δρόμο χύμα πεταμένο;

Ποιος είδε γύρω του λιμό

να ’χει φαί του το θυμό;

Ποιος είδε μπρος του δολοφόνο

να προσκυνά το χρήμα μόνο;

Ποιος είδε θάνατο υγρό

να στέκει κόντρα στον εχθρό;

Εγώ! Εγώ! Εγώ! Κι εγώ!

Αχ, Ελλάδα, καταντήσαμε κουρέλι

και την πλάτη μας γεμίσαμε από βέλη.

Δώσε μια στην εποχή να μας γλιτώσεις

κι απ’ τις μπόρες που μας πνίξαν να μας σώσεις.

Αχ, Ελλάδα, μαραζώσαμε λιγάκι

και τις πίκρες μας ποτίσαμε φαρμάκι.

Μα αν εσύ, μανούλα μας, ακόμα αντέχεις,

προσευχή σου κάνε μας, να μας προσέχεις.

Ποιος είδε φυλακή τη μέρα,

την άνοιξη να κάνει πέρα;

Ποιος είδε κύμα πυρετό

με μια κουβέρτα για παλτό;

Ποιος είδε χέρι λαβωμένο

από ανάγκη απλωμένο;

Ποιος είδε λέξη σε πανό

να στάζει αίμα ορφανό;

Εγώ! Εγώ! Εγώ! Κι εγώ!

Αχ, Ελλάδα, καταντήσαμε κουρέλι

και την πλάτη μας γεμίσαμε από βέλη.

Δώσε μια στην εποχή να μας γλιτώσεις

κι απ’ τις μπόρες που μας πνίξαν να μας σώσεις.

Αχ, Ελλάδα, μαραζώσαμε λιγάκι

και τις πίκρες μας ποτίσαμε φαρμάκι.

Μα αν εσύ, μανούλα μας, ακόμα αντέχεις,

προσευχή σου κάνε μας, να μας προσέχεις.

Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα απέσπασε Α' Βραβείο στην κατηγορία μουσικός στίχος, στο 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης Κέφαλος το έτος 2020.