Καλοκαίρι, ζέστη κι αγκαλιές.
Τούτα φύλαγες ο πόθος να σου φέρει.
Μα ήταν θλιμμένο το ταξίδι του στο δρόμο.
Και τι να τάξει μια καυτή ακρογιαλιά;
Πώς να ζεστάνει ο ήλιος μια καρδιά
που απ' το πένθος της μαράζωσε και κλαίει;
Κι έφτασε ο Αύγουστος λοιπόν.
Ας πάει πια ο Ιούλης στα γραμμένα
που πάντοτε θα ζουν φυλακισμένα
στη μνήμη των μεγάλων στεναγμών.
Κι έφτασε ο Αύγουστος λοιπόν.
Καλοκαίρι, κέφι και γιορτές.
Κι η ζωή το δρόμο της ελπίδας πάλι παίρνει.
Κι αν του Ιούλη τριγυρνούνε οι στιγμές
σαν εφιάλτες που δεν άντεξαν στο χθες,
με ριζωμένο σθένος και παλμό
στο σήμερα μια υπόσχεση ανάγκης θ' ανασαίνει.
Ποτέ, ποτέ ξανά φρικτή στιγμή
ποτέ πια μήνας φονικός στον άνθρωπο μη λάχει.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου