και το ποτίζουμε με έρωτα.
Έρωτα λέμε το κενό,
κείνο που τρέχουμε γοργά να το ξεκάνουμε
γιομίζοντάς το με τυφλό εγωισμό.
Κι ονομάζουμε το ρίγος μας συναίσθημα
και το γλυκαίνουμε με όνειρα.
Όνειρα λέμε τις στιγμές,
κείνες που τάζουμε στο μέλλον να τις ζήσουμε,
μα από δειλία επιστρέφουμε στο χθες.
Κι ονομάζουμε το ψέμα μας απάτη
και το χρεώνουμε στο τίποτα.
Τίποτα λέμε την καρδιά,
κείνη που γνέφουμε κρυφά στην ευτυχία της
παραδομένοι στου φιλιού την αγκαλιά.
Κι ονομάζουμε το τέλος μας ανίκητο
και το χαρίζουμε στην κόλαση.
Κόλαση λέμε τη σιωπή,
κείνη που πέφτουμε με βια στο κατακάθι της
αποκομμένοι από ελπίδα και ζωή.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου