Κάτι ξεχασμένα συναισθήματα και μια δήθεν αγάπη.
Η ψυχή δε ζωγραφίζεται με λέξεις, να θυμάσαι.
Η φωνή δε στέκει πάντα στο ζητώ, το ποθητό.
Κι αν γι' ανάμνηση κρατάς μια ορφαλμαπάτη μαξιλάρι
συντροφιά στης μοναξιάς τ' αγριεμένα νοσταλγώ
το νερό που στάζει δάκρυ από τ' άγρυπνό της μάτι,
θα σου γνέφει πως εσύ, εσύ τη δίκασες για πάντα
νικημένη να θρηνεί το περασμένο της εγώ.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου