Κι ήσουνα όμορφη πολύ, γυναίκα ονείρου.
Του φεγγαριού η διαλεχτή, το φως του ήλιου,
της πεθυμιάς η ανατολή και της ελπίδας,
της καλοσύνης ζηλευτή και της αλήθειας.
Κι όλοι σε φώναζαν, Μαρία.
Κι ήσουν το γέλιο κι φωνή σε κάθε σκέψη,
στην πιο μεγάλη προσευχή ήσουν η λέξη,
η πιο γλυκιά διαδρομή σε κάθε βήμα,
εικόνα που 'μελε να βγει το πιο ωραίο ποίημα.
Κι όλοι σε ξέρουνε, Μαρία.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου