Ζωή στο νοίκι..

Η ζωή είναι τόσο μικρή,

μα συγχρόνως τόσο μα τόσο μεγάλη.

Βασανιστικά μεγάλη, τ' ακούς;

Γιατί όταν τη ζεις με δανεικά, όταν στη στερούν, 

όταν σε δικάζουν να ζεις με μουλιασμένα τα μάτια διαρκώς,

δε παλεύεται, ρε φίλε! 

Δεν αντέχεται η άτιμη, η ξεφτιλισμένη, η σάπια! 

Κι είναι απελπιστικά μεγάλη! 

Και πώς να βάλεις μια πέτρα στο λαιμό σου 

και να πας να πνιγείς;

Να πνιγείς, ναι,

για να γλιτώσεις μια για πάντα από δαύτη!

Μα και γι' αυτό θα σε δικάσουν.

Θα σε πουν ψόφιο, δειλό 

που δε μπόρεσες να τη νικήσεις τη ριμάδα.

Δε μπόρεσες να τη βάλεις κάτω 

και να της αλλάξεις τα φώτα.

Αφού εσύ πρέπει να την ορίζεις, εσύ

και μόνο εσύ,

αντ' αυτού σε σέρνει απ' τη μύτη.

Σε πουλά και σ' αγοράζει ξανά και ξανά και ξανά!

Και πάλι εσύ στα μουλωχτά,

στα σκοτεινά, στα πιο φευγάτα,

κλαψουρίζεις σα νιάνιαρο, αναζητώντας το γιατί.

Σακάτης σε ισόβια φυλακή,

ένα σκουπίδι γατζωμένο στα παπούτσια της,

ζητιάνος στη πιο μάταιη φυγή,

σ' αυτή τη μεγάλη, την ανυπόφορη, τη ρουφιάνα!