πάνω απ' τα κύματα, αγέρι κι ουρανός,
πάνω απ' τη θάλασσα το πελαγίσιο φως,
πάνω απ' το μακρινό της μέρας μου ταξίδι.
Eίσαι εκεί για πάντα, η πρώτη ανατολή.
Στο μπαλκόνι δυο φλυτζάνια κι ο καφές,
δυο καρέκλες αδειανές και μια φωνή,
της ελπίδας που αγρυπνά η προσμονή,
να γεμίσεις της αγάπης το ποτήρι.
Nα 'σαι συ για πάντα η παντοτινή.
Ξημερώνει κι η μορφή σου είναι εκεί,
πάνω απ' τη λέξη μου εικόνα και μιλιά,
πάνω απ' τη σκέψη μου ο πόθος κι η φωτιά,
πάνω απ' το είναι μου το είναι που σ' ανήκει.
Kι είσαι εκεί για πάντα, η πρώτη ανατολή.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου