Το ταξίδι..

Και γεννιόμαστε μονάχοι

και ζούμε

και μεγαλώνουμε

και παίρνουμε αγάπη

και παίρνουμε αγάπη

και γνωρίζουμε αγάπη.

Τόσο όμορφη,

τόσο γλυκιά!

Αγάπη!

Λέσβος..

Και ποιος να πει; Και τι να πει;

Τέτοια ομορφιά ποιος ν’ αρνηθεί

ματιά να ρίξει;

Πώς να χορτάσει τη στιγμή;

Πώς μ’ ένα αχ κι ένα γιατί

να μη δακρύσει;

Ο πιο πιστός μου φίλος..

Μονάχος, μοναξιά μου, χαράματα γυρίζω

στο σπίτι μου το γκρίζο, που βάρυνε σιωπή.

Σε πόλη τσιμεντένια, που βράζει ο παλμός της,

απόμεινε ο καημός της να κλαίει στη βροχή.

Μονάχος, μοναξιά μου, και άνθρωπος κανένας,

απόμεινε ο ένας να κάνει για πολλούς

και στο θολό τοπίο, που φέγγει χαραμάδα,

εγχώρια  συμπληγάδα σκοτώνει τους τρελούς.

Οινώνης πόνος

Σύρε μπροστά μου έρωτα, σύρε να σε αγγίξω,

να νιώσω την ανάσα σου στην αγκαλιά μου μέσα,

να διώξω κάθε άρνηση, οργή και περηφάνια,

να σταματήσουν οι καιροί και πίσω να γυρίσουν.

Σύρε περήφανε αητέ, Αλέξανδρε της Τροίας,

προστάτη όλων των ανδρών, της ομορφιάς κριτή,

σύρε τη Νύμφη σου να δεις πώς στέκεται εμπρός σου,

ανήμπορη στον έρωτα για σένα πώς θρηνεί.

Της περιπλάνησης..

Στων ματιών σου τη βαθιά περιπλάνηση
δειλά βαδίζω, κήπους θωρώ.
Λιβάδι οι σκέψεις, ποτάμι οι λέξεις
κι ένας ήλιος αγάπης, που χρώματα αλλάζει,
χρώματα απλώνει, χαμογελά.

Μες στων ματιών σου γαλάζιο βήμα,
παράδεισος του ονείρου μου η μέθη,
τραγούδι της ψυχής μου σιωπηλό
και όαση της ομορφιάς τοπίο.

Σαν από θαύμα..

Λουλούδι της ψυχής μου μαραμένο
πόσο ακόμα θα γελάς χωρίς δροσιά στα χείλη;
Έλα στο όνειρο σιμά, νερό της νιότης πάρε
και μούλιασέ την την καρδιά αγκάλη μου να γείρει.

Του οδοιπόρου..

Τον κόσμο γύρω μου κοιτώ,

στέκομαι, βλέπω, περπατώ,

θλιμμένα βλέμματα, κενά,

που δεν τ’ αγγίζει η χαρά.

Γι’ αγάπη τώρα ποιος μιλά;

Ποιος την ανάσα της κεντά;

Στα κύματά της ποιος μεθά

και στο βυθό της κολυμπά;

Του έρωτα..

Εγώ χορεύω στο ρυθμό του παραδείσου μου,

στο παλμό της μουσικής που με πλανεύει.

Μεθώ στο βλέμμα σου και χάνομαι,

σέρνομαι, σβήνω, ξεψυχώ.

Ένα ταξίδι το κορμί σου με το χάδι μου,

μια τρικυμία τα μαλλιά μου στο φιλί σου.

Κλείνουν τα βλέφαρα και ηρεμούν στο προσκεφάλι σου.

Σου παραδίνομαι.

Ο εχθρός..

Κι έρχεσαι πάλι, σα σκιά του παρελθόντος,

φορώντας πέπλο καλοσύνης, λαμπερό

κι ένα μανδύα ακριβό, καλοραμμένο,

με χρυσοκέντητο σημάδι στο λαιμό.

Σ’ ένα μεθύσι σου απάνω το σηκώνεις,

ξεδιπλωμένος, καθώς είσαι, αίμα στάζει,

φαρμάκι σκέτο, να το πιω και να γυρίσω

στην ίδια πλάνη, που παλιά μ’ είχες πετάξει.

Εξομολόγηση ΙΙΙ..

Κάθε νύχτα στα υπόγεια της σιωπής

ένας άνεμος σου κλέβει τα φτερά σου

και αδύναμη, στη μέση της βροχής,

τα φεγγάρια σου σκορπάς.

Μια φωνή στα πέρατα πλανιέται,

μιας τυφλής ψυχής που κάποτε γελούσε,

μα στα μάτια της, σαν όνειρο γυμνό,

τα παλάτια σου χαλάς.

Και το ξέρεις, σου το λέγανε σκιές,

που τα άδεια βράδια σου ’στηναν καρτέρι,

στο ταξίδι σου χλωμός ο γυρισμός

κι εσύ μένεις μοναχή.