Κι έρχεσαι πάλι, σα σκιά του παρελθόντος,
φορώντας πέπλο καλοσύνης, λαμπερό
κι ένα μανδύα ακριβό, καλοραμμένο,
με χρυσοκέντητο σημάδι στο λαιμό.
Σ’ ένα μεθύσι σου απάνω το σηκώνεις,
ξεδιπλωμένος, καθώς είσαι, αίμα στάζει,
φαρμάκι σκέτο, να το πιω και να γυρίσω
στην ίδια πλάνη, που παλιά μ’ είχες πετάξει.
Χρόνων μαρτύρια αγάπης, ξεχασμένα,
σε μια χλωμή στιγμή τα ξέθαψες, φωτιά,
κι έμεινα λάθη να μετράω ένα, ένα
και τις πληγές μου να κεντάω στη σειρά.
Στο ηλιοβασίλεμα υπόσχεση θα δώσω,
πριν το φεγγάρι με προλάβει και χαθώ,
ποτέ σε κόκκινη αυταπάτη μην ενδώσω,
βαθιά χαράματα μπροστά σου σα βρεθώ.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Προσφυγιά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου