πόσο ακόμα θα γελάς χωρίς δροσιά στα χείλη;
Έλα στο όνειρο σιμά, νερό της νιότης πάρε
και μούλιασέ την την καρδιά αγκάλη μου να γείρει.
Λουλούδι της ψυχής μου ερημωμένο
πόσο ακόμα θα σκορπάς χωρίς αγάπης τάμα;
Πάρε τη σκέψη μου σιμά κουβέρτα σου και κάνε
ευχή ζεστή να αναστηθεί το πιο δικό μας θαύμα.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου