Εξομολόγηση ΙΙΙ..

Κάθε νύχτα στα υπόγεια της σιωπής

ένας άνεμος σου κλέβει τα φτερά σου

και αδύναμη, στη μέση της βροχής,

τα φεγγάρια σου σκορπάς.

Μια φωνή στα πέρατα πλανιέται,

μιας τυφλής ψυχής που κάποτε γελούσε,

μα στα μάτια της, σαν όνειρο γυμνό,

τα παλάτια σου χαλάς.

Και το ξέρεις, σου το λέγανε σκιές,

που τα άδεια βράδια σου ’στηναν καρτέρι,

στο ταξίδι σου χλωμός ο γυρισμός

κι εσύ μένεις μοναχή.

Μα σ’ εκείνον τον παράξενο ουρανό

μια παλίρροια τα σύννεφα ταράζει

και με κόντρα στον καιρό σου αντηχεί,

πως η αγάπη δεν αργεί.

Σα σπουργίτι στο βυθό σου σιγοκλαίει,

για τον ήλιο που ’χε κάποτε λυπάται

και τα όνειρα που έκανε κρυφά,

σαν και πρώτα νοσταλγεί.

Με μια ανάσα να φωνάξει, πως υπάρχει,

στην κρυφή ρωγμή που κρύβει το σκοτάδι

και μιαν άγκυρα να ρίξει στα τυφλά,

ο παλμός της ν ’ακουστεί.

Κι η αγάπη αυτή στον πόνο δεν φοβάται,

τις κρυφές πληγές της κλείνει με μαντήλι

και με χρώματα σκορπίζοντας στ’ αγέρι

ζωγραφίζει την ευχή σου.

Κι αν τη νύχτα πάλι στ’ όνειρο αφεθείς

και φεγγάρι σου πλανέψει την καρδιά σου,

η αγάπη, να θυμάσαι, θα φανεί

παραμύθι στη ζωή σου.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Μίλα μου γι' αγάπη", εκδόσεις "άλφα πι"