Λέσβος..

Και ποιος να πει; Και τι να πει;

Τέτοια ομορφιά ποιος ν’ αρνηθεί

ματιά να ρίξει;

Πώς να χορτάσει τη στιγμή;

Πώς μ’ ένα αχ κι ένα γιατί

να μη δακρύσει;

Είναι το πράσινο, το μωβ,

είναι το κόκκινο, το ροζ

των λουλουδιών της.

Είν’ το γαλάζιο τ’ ουρανού,

το χρώμα του μεσημεριού,

ο στολισμός της.

Του παραδείσου οι γωνιές

και του πηλού οι ομορφιές

στην αγκαλιά της.

Στα ακρογιάλια δυο βουτιές,

χαμόγελα και μυρουδιές

μες στην ποδιά της.

Μνήμες γνωστές και ξακουστές,

των ποιητών μας οι φωνές

ακόμα ηχούνε

και των αγίων προσευχές,

πιστών προσκυνητών ωδές

εκείνη υμνούνε.

Σε χίλιους κήπους σεργιανά,

σπίτι αρχοντικό ζητά

και δάσος πέτρα.

Ψηλό βουνό να ανεβεί,

φωνή παντού να ακουστεί

κυρά κι αφέντρα.

Μέσα στο πέλαγο χαρά.

Στα όνειρά μας δυο φτερά,

ζωή χαρίζει.

Λέσβος, Αιγαίο, ζωγραφιά!

Ηλιοβασίλεμα φωτιά

παντού σκορπίζει!

Στέλλα Πετρίδου

Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "Αιολικά Γράμματα", τεύχος 281 (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2016)