Αγέρα, αντάρτη και ληστή, της σκέψης μου δυνάστη,
κραυγή ανείπωτης ευχής, στην τρέλα ακροβατείς.
Φύσηξε μέσα μου να βγει ξανά στου νου τον χάρτη
το φως που κρύφτηκε δειλά στην κόγχη της σιωπής.
Αγέρα του μεσημεριού, της θάλασσάς μου χάδι,
στου ορίζοντα τις φυλλωσιές χαράζεις μια φυγή
κι ενός χαμένου μυστικού μου αφήνεις το σημάδι
γι' αντίδοτο στον έρωτα που μ' άφησε πληγή.
Αγέρα, μπόρα και βροχή μη φέρνεις άλλο, φτάνει.
Ουράνιο τόξο στρώσε μου μια μέρα σαν κι αυτή,
που τη χαρά σημαία της η προσμονή την κάνει
να πέσει πάνω της γλυκά και ν' αποκοιμηθεί.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου