Ο φρουρός..

Πώς σακατεύονται οι ψυχές με δυο κουβέντες;
Πώς διαγράφεται για πάντα το σημάδι απ’ την καρδιά;
Εγωισμός που τριγυρίζει στα σκοτάδια
φέρνει μια μόνιμη σιγή σ’ ένα χαμένο πουθενά.

Αφηνιασμένος πυρετός και καταιγίδα,
παρατημένος έρωτας σε κραυγαλέα μοναξιά,
απελπισμένο όνειρο και τρικυμία
καραδοκούν ουράνιο τόξο να τρυπώσουν στ’ ανοιχτά.

Πώς ανασαίνουν οι ζωές δίχως πυξίδα,
δίχως σημάδι στο ταξίδι για την ξέφρενη ευχή;
Ρομαντισμός που νίκησε το πεπρωμένο
αποτυπώνει τη γροθιά που αμφισβήτησε τα μη.

Παραταγμένος στεναγμός κι επιθυμία
από του πόνου τις ουλές δραπέτες έρχονται στο φως.
Πεισματικά ανταγωνίζονται το πάθος
και ξεμυαλίζοντας τη μπόρα κυνηγούνε το εμπρός.

Πώς θεραπεύονται οι πληγές μ’ απωθημένα;
Πώς ξαναγράφονται με λέξεις το σαράκι κι η φωτιά;
Παροξυσμός που εκδηλώνεται τις νύχτες
τ’ αποτυπώνει με συνήθειες που τρυπούν τα σωθικά.

Λησμονημένος εαυτός κι οφθαλμαπάτη,
χαρακωμένος κυνηγός στου πηγαιμού τη συννεφιά
σ' ένα υπόστεγο στεγάζουν το κουράγιο
και πάλι δρόμο για του άπιαστου τραβούνε τη φορά.

Πώς αντιστέκονται οι φωνές στην προδοσία;
Πώς συνεχίζουν να ριγούν όταν αγγίζουν τη φυγή;
Ερωτισμός που ζωγραφίζεται στο βλέμμα,
ακροβατεί πάνω στου ήρωα αντάρτη το σκοινί.

Αποδιωγμένος επιζών της νοσταλγίας
από τη σκόρπια του πυγμή τολμάει και ντύνεται τρελός
και μ’ ένα σάλτο απ’ τη φθορά και την κακία
της πεθυμιάς και της αγάπης εξελίσσεται φρουρός.

Στέλλα Πετρίδου