αποτραβήχτηκες και φέρανε σιγή.
Κι ο κλέφτης χρόνος που στα υπόγεια του κρύφτηκες,
δε συλλογίστηκες πως θ’ άφηνε πληγή.
Τύψεις που ρίζωσαν βαθιά δεν τις μοιράστηκες.
Να φύγεις βιάστηκες κι ήρθε ο χωρισμός.
Στου εγωισμού τα μεθυσμένα δίχτυα πιάστηκες
κι ούτε που νοιάστηκες πως θα ’ταν εθισμός.
Τώρα για πες μου πώς μπορεί
μια αγάπη που ’μεινε μισή,
αγάπη πάντα στην καρδιά να παραμείνει;
Δώς μου το χέρι πριν χαθεί
ίσως ακόμα είναι εκεί
που την αφήσαμε ανάμνηση να γίνει.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου