Στέλλα Πετρίδου: Συμμετοχή στον τόμο "Ανθολόγιο Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου 2023"

Αύγουστος
(Ακροστιχίδα)

Απόψε τη νύχτα μ’ ανάβεις φωτιές.
Ύψωσε στ’ όνειρο, φεγγάρι μου, κι έλα!
Γαλήνη να στρώσεις στο βλέμμα μου.
Ο νους μου να πάψει να ουρλιάζει.
Υπόγεια κυλούν στην ψυχή τόσα δάκρυα.
Στέρεψε πια κι η ευχή να ξανάρθεις.
Τώρα η μνήμη μου βουτά μες στ’ απύθμενο.
Ο πυρετός με τυλίγει και πάλι.
Στο προσκεφάλι μου εσύ... Χαλάλι!»


Έλα

Έλα!
Έλα να ζήσουμε το όνειρο στο τώρα!
Σε καρτερώ.
Η μέρα άνθισε νωρίς και ψάχνει εσένα.

Μην αργείς!
Έλα να κάνουμε το σήμερα γιορτή!
Έλα να ντύσουμε τη νιότη μας τραγούδια!
Εγώ κι εσύ μαζί, να βγει το εμείς.

Σε περιμένω, αγάπη μου!
Σε καρτερώ.
Μην αργείς!


Παράκληση

Χάρισέ μου ένα χαμόγελό σου!
Ένα μονάχα κι είν’ αρκετό
η νύχτα μου στο πέλαγο ταξίδι να βγει.
Παράτολμη, φθινοπωρινή μου ευχή,
με βάρκα την ανάμνηση τα πλάτη της να βρεις
και τον ορίζοντα του πόθου μου με μιας να τον κυκλώσεις.

Χάρισέ μου ένα χαμόγελό σου!
Ένα μονάχα κι είν’ αρκετό
ο της σελήνης μου καθάριος ουρανός
μες στ’ άστρα της αγάπης να ντυθεί,
το φως της χάρης σου, αχ, χάρη μου ακριβή,
απάνω μου χαράματα με δυο φιλιά ν’ απλώσεις.


Του Νοέμβρη λαχτάρα

Κι όλα όσα είχα να σου πω
τα πήρε το Φθινόπωρο μακριά μου.
Κι είναι πια άδεια η καρδιά μου
μες στην οδύνη της βροχής.
Άδεια κι εγώ.
Μνήμη που πάλεψε τη λήθη προσκαλώ.

Πού να ’σαι, μοίρα μου τρελή,
της ζήσης μου ευχή κι ανάγκη;
Πού να ’σαι, δάκρυ ερωτικό,
λευκό κρασί της πεθυμιάς;
Μες στου Νοέμβρη την αυλή
γυρίζω ψάχνοντας και πάλι.

Σε καρτερώ, κρυφή μου ζάλη!
Έλα κοντά μου! Μην αργείς!
Χρώμα να πάρει η παγωνιά,
να φτερουγίσει κι η καρδιά μου.
Να γείρω πάνω σου γλυκά,
άλλο μονάχη μη φοβάμαι...


Η αφόρητη μοναξιά

Κι όταν το ταξίδι λιγοστεύει,
δεν έχει δα και τόση μεγάλη σημασία ο έρωτας.
Ο έρωτας πεθαίνει με τον θάνατο της νιότης.
Μισώ τον θάνατο.
Μισώ τα σημάδια του χρόνου.
Μισώ τις αναδρομές στην χαμένη μου γη.
Συντροφικότητα τη χρήζουνε οι στεναγμοί
την ώρα που η ανάγκη λυγά συννεφιασμένη
με την πλάτη της στο μέλλον.
Μα οι ρυτίδες πάντα μαρτυρούν την ήττα,
καθώς ανώφελα χαράζονται βαθιά πά’ στο κορμί
μεγαλώνοντας επιδεικτικά τη σκοτεινή αυλή
της αφόρητης μοναξιάς μου.