Το νέο βιβλίο του πολυγραφότατου ποιητή και συγγραφέα Γιώργου Τσιβελέκου έχω την τιμή να προλογίζω και συγκεκριμένα την ποιητική του συλλογή που φέρει τον τίτλο "Παραμένων έρωτας" και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "suenobooks".
Γιώργο μου, από καρδιάς καλοτάξιδο!!! Σ' ευχαριστώ για την τιμή αυτή, αλλά κυρίως γιατί μου έδωσες την ευκαιρία να διαβάσω το έργο σου προτού ακόμα εκδοθεί. Να είσαι καλά και πάντα δημιουργικός σε κάθε τομέα της ζωής σου. Και φυσικά χαίρομαι που αυτή τη διαδρομή στο καινούριο σου ποιητικό ταξίδι την κάναμε μαζί με τον κ. Κώστα Καρούσο, Λογοτέχνη, Εικαστικό και Πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο οποίος επίσης προλογίζει το βιβλίο σου.
Να καλοδιαβαστεί και να αγαπηθεί πολύ!
Ακολουθεί ο πρόλογός μου:
Σε μια εποχή απόλυτα πεζή, μουντή κι απρόσωπη, με μια πραγματικότητα επίπλαστη, που ακροβατεί ανάμεσα στο ευτελές και το ασήμαντο, το ψεύτικο και το γλοιώδες, το θλιβερό και το αδιάφορο, η φωνή του ποιητή μοιάζει με σπίθα φωτός, που τολμά φανερά να διαχωρίσει τη θέση της απ’ το σκοτάδι, υμνώντας με σθένος το διαφορετικό. Έρωτας συστήνεται απ’ τη μεριά της, υπόσταση δυναμική, υπολογίσιμη, αξιοπρόσεχτη, προσωποποιημένη, με όψη κόκκινο βαθύ, με ορμή παρασυρμένη απ’ το πόθο, με όραμα κι ελπίδα για τ’ ανέφικτο, για το πιο σημαντικό, την κατάκτηση των στιγμών, την απόλαυσή τους, το άγγιγμα της ευτυχίας.
Έρωτας συστήνεται κι εδώ, στο καινούριο βιβλίο του πολυγραφότατου, αν και νέου ηλικιακά, Γιώργου Τσιβελέκου, την τέταρτη κατά σειρά ποιητική συλλογή του, με τίτλο «Παραμένων έρωτας». Μόνο που, αυτή τη φορά, ως πρωταγωνιστής, ο έρωτας δεν είναι ούτε νικητής, ούτε και νικημένος, όπως τον χαρακτήρισε στις προηγούμενες συλλογές του ο ποιητής. Είναι παραμένων, είναι επιμένων, υποστατός, όπως θα διαπιστώσουμε στην αρχή της ανάγνωσης, άρα κι αγέρωχος, υπέρτατος, υπερδεής, διεισδυτικός, παντοτινός.
«Μερικές σταγόνες βροχής στο παράθυρό μου.
Ο καφές μπροστά μου αχνιστός.
Ο τίτλος του βιβλίου που κρατώ: Σε θυμάμαι…»
(Από το ποίημα «Σε θυμάμαι»)
Ο Γιώργος Τσιβελέκος επιχειρεί, πλέον, να παρουσιάσει τον έρωτα ως το δώρο της ζωής. Αυτό μας δείχνει πως είναι, το οξυγόνο της, η ανάσα της, το αίμα στις φλέβες που βράζει κι ανοίγει το δρόμο για την κατάκτηση των στιγμών, την αιωνιότητά τους, καθώς καταρρίπτει συντριπτικά την έννοια του παροδικού, του μάταιου, του ευτελούς, του φευγαλέου.
Αυθεντικά σταλάγματα ψυχής καταθέτονται στο βιβλίο του αυτό, που στόχο έχει να υμνήσει το ποθητό ως αίσθημα ξεχωριστό, ιδιαίτερο, υπέροχο και τρυφερό. Με μια πένα λιτή, μα και κάποιες φορές συμβολική, άμεση κι υπαινικτική, απαλλαγμένη από μέτρα και κανόνες, κατορθώνει να συγκεράσει τον βαθύ ερωτικό οίστρο με μια πιο φιλοσοφική θεώρηση του κόσμου και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.
«Αδικία, είχα την εντύπωση για μια στιγμή πριν φύγεις
ότι ο δευτερολεπτοδείκτης είχε σταματήσει να γυρνάει.
Τώρα, ώρα περασμένη,
αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο πιο κοινός από τους δυο μας..»
(Από το ποίημα «Περασμένη ώρα»)
Το επίμονο κάλεσμά του στο μοίρασμα των στιγμών, διαχέεται παντού, με την ελπίδα ο διακαής πόθος του να εξελιχθεί σύντομα σ’ εκπλήρωση, παρότι δύσκολο εγχείρημα στην πράξη κι ίσως ακατόρθωτο. Είναι ο αυθεντικός, προσωπικός, ερωτικός αγώνας του Γιώργου Τσιβελέκου, που σφραγίζει το δικό του ποιητικό ύφος, το απόλυτα εξομολογητικό, το άφοβα δοσμένο στον αναγνώστη, με την ευχή το έργο του να εξελιχθεί, αβίαστα κι αρμονικά, από ατομικό κι απόμακρο σε καθολικό και οικείο.. Χρησιμοποιώντας γλώσσα καθημερινή, απαλλαγμένη από βερμπαλισμούς και βλέψεις εντυπωσιασμού, εξασφαλίζει αυτό ακριβώς που προσδοκεί, την κατανόηση, την αμεσότητα, το μοίρασμα, την οικειοποίηση, την καθολικότητα.
«Τέτοια ώρα θαρρούσα πως τέτοια φλόγα σαν και τη δική μας
θα μπορούσε να κάψει τον ήλιο.
Τέτοια ώρα μου φαινόταν αδύνατον η ψύχρα μεταξύ δύο ανθρώπων
να μπορεί να τον παγώσει όπως τώρα…»
(Από το ποίημα «Τέτοιες ώρες»)
Αισθητά μελαγχολική η διάθεσή του, ωστόσο, παραμένει αισιόδοξος να βαδίζει με φόρα μπροστά, έχοντας για πυξίδα του το όνειρο, αυτό το άπιαστο, μα ίσως κι εφικτό, πως κάποτε τα δυο «εγώ» θα θελήσουν να ενωθούν για να δημιουργήσουν στο τέλος το ένα κι αθεράπευτα ερωτικό «εμείς».
«Το όνειρο σύντομο κι ο εφιάλτης μακρύς.
Γλιστράμε στο πουθενά, καρδιά μου...
Μα από κάπου θα πιαστούμε,
ένα φιλί, ένα χάδι, μια αγκαλιά…»
(Από το ποίημα «Μείνε πάντα εδώ»)
Γιώργο Τσιβελέκο, καλοτάξιδη η νέα σου ποιητική συλλογή και καλοδιάβαστη. Είθε το μέλλον σου να είναι ακόμα πιο ελπιδοφόρο ποιητικά, άξιο ν’ αφήσει το δικό του αποτύπωμα στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.
Στέλλα Πετρίδου
Λογοτέχνις
Πρόεδρος της
Ένωσης Λογοτεχνών Αιγαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου