Τον
ποιητή Θανάση Καλλονιάτη τον γνωρίζω προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια και,
μάλιστα, πολύ πριν ασχοληθούμε κι οι δυο επίσημα με τη συγγραφή. Συγκεκριμένα,
συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 2001 στην Αθήνα. Έκτοτε, ξαναβρεθήκαμε το 2004
στη Χίο και, αρκετά πρόσφατα στο νησί μας, σ’ αυτό που ζούμε κι εργαζόμαστε τα
τελευταία χρόνια, στη γενέτειρά μας, την όμορφη και θαλασσόβρεχτη Λέσβο, το
νησί που μας εμπνέει και μας ωθεί καθημερινά στη δημιουργία και την έκφραση.
Και, φυσικά, ήμουν από τους πρώτους αναγνώστες της πρώτης του ποιητικής
συλλογής, για την οποία κατέθεσα και δημόσια την προσωπική μου άποψη, και
συγκεκριμένα για την αξία των πρωτόλειων πονημάτων του που φιλοξενούνται σ’
αυτήν.
Αποσπασματικά,
τότε, είχα γράψει τα ακόλουθα:
«Η ποίησή του είναι γεμάτη εικόνες.
Αυτές χρησιμοποιεί για να περιγράψει την ιστορία του, τη ζωή του, όπως
πραγματικά την έζησε, χωρίς να παραλείπει τις λεπτομέρειες εκείνες που
καθόρισαν την πορεία της και χάραξαν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. Η πένα
του έρχεται να επιτελέσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Επιχειρεί να τον απαλλάξει
από όλο το βάρος που προκαλεί στην ψυχή του η πληθώρα των συναισθημάτων του, τα
οποία άλλοτε τον συντροφεύουν ευχάριστα κι άλλοτε δυσάρεστα.
Η ποίησή του, προφανώς, υπόσχεται την
ελπίδα, ένα καλύτερο αύριο, ένα βήμα πλησιέστερα στην ευτυχία, το οξυγόνο που
οδηγεί στη ζωή. Άλλωστε, ζωή χωρίς ελπίδα δε μπορεί να κατακτηθεί. Κι η
ξεγύμνωση της ψυχής αποσκοπεί σ’ αυτό ακριβώς. Ν’ αφήσει ο υπηρέτης της στην
άκρη τις όποιες θλιβερές μνήμες του παρελθόντος και να δώσει την ώθηση στον
εαυτό του για να κατακτήσει νέες ονειρικές στιγμές. Γι’ αυτό κι ο ίδιος τολμά
να μιλήσει για τα όνειρά του, αφού πρώτα, όμως, καταγγείλει την ψευτιά και την
υποκρισία του σήμερα, την προδοσία και την ασωτία, που με τη σειρά τους
προκαλούν ντροπή κι αμέτρητες ενοχές στη συνείδηση του ανθρώπου…
Φυσικά, δεν αποποιείται τη ρομαντική
πλευρά του εαυτού του. Άλλωστε, σε αρκετά σημεία εντοπίζουμε την ερωτική του διάθεση.
Παρ’ όλα αυτά, ως ανήσυχο πνεύμα, διακρίνουμε να περιβάλλεται αρκετές φορές από
μοναξιά. Η νύχτα είναι εκείνη που οδηγεί σε απόγνωση τη σκέψη του, καθώς οι
μνήμες ζωντανεύουν και πάλι εντός του, αναστατώνοντας την ψυχή του, που τρέχει
εναγωνίως να βρει το φως μέσα στο σκοτάδι…
Τα δίχτυα του έρωτα έρχονται και πάλι
να ξυπνήσουν τις αισθήσεις του, να κυριεύσουν το νου του και να γεννήσουν νέες
ελπίδες. Η εξομολόγηση, ως φάρμακο στην πλήξη, ανταποκρίνεται πλέον στο δύσκολο
ρόλο της κι επαναφέρει την επιθυμία για την αποκατάσταση της αλήθειας…
Ποίηση δοσμένη σε έμμετρο στίχο,
ελαφρώς ομοιοκατάληκτη, γραφή λιτή κι αρκετά περιγραφική, γεμάτη εικόνες,
μνήμες και συναισθήματα, ύφος τρυφερό, αν και αρκετές φορές μελαγχολικό,
διάθεση εξομολογητική, που συγκινεί τον αναγνώστη και τον συμπαρασύρει στο δικό
του πρωτόλειο ταξίδι της δημιουργίας.» (01-02-2021, texnesonline.gr)
Ο
ποιητής Θανάσης Καλλονιάτης, εκτός από φίλος κι ομότεχνός μου, είναι εδώ και
λίγους μήνες συμπορευτής ενός μεγάλου οράματος, αυτού που με αγάπη, επιμονή κι
υπομονή θελήσαμε από κοινού να κάνουμε πραγματικότητα, την ίδρυση της Ένωσης
Λογοτεχνών Αιγαίου. Ιδρυτικό μέλος κι ο ίδιος και μέλος του Δ.Σ. του Σωματείου,
δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του σε καθετί δημιουργικό, άξιο προσοχής κι
ανάδειξης, κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο.
Αφήνοντας
πίσω του την πρώτη του ποιητική συλλογή, επιστρέφει με τόλμη στο σήμερα, με μια
δεύτερη κατάθεση ψυχής. Διαβάζοντάς την, μου αποπνέει ακριβώς την ίδια αίσθηση.
Ο ποιητής επισφραγίζει με την έμπειρη πλέον πένα του, αλλά και την πιο μεστή
γραφή του, το προσωπικό του ποιητικό ύφος και το καθιστά ξεχωριστό.
Με τον
θεματικό τίτλο της νέας του ποιητικής συλλογής «Ταξίδια αλαργινά», συνεχίζει να
υπηρετεί την έμμετρη κι ελαφρώς ομοιοκατάληκτη ποίηση, την αισθητικά και τεχνικά
άρτια δομημένη, χρησιμοποιώντας απλή και κατανοητή γραφή, μολονότι αρκετές
φορές αινιγματική, αλλά και συμβολική. Και παρότι σε πολλά από τα πονήματά του
είναι διάχυτη ξανά η έντονη μελαγχολική του διάθεση, αυτά που εκφράζουν τα βαθιά
ερωτικά του συναισθήματα πλημμυρίζουν με φως. Στο σύνολό της, η ποίησή του
είναι γεμάτη ζωντάνια, ευαισθησία, πλείστες εικόνες, έντονα συναισθήματα κι
έχουν μια χρήσιμη διδακτική. Γιατί οι ιδέες κι οι ανησυχίες του, που τόσο
εύστοχα αποτυπώνονται στο περιεχόμενό της, εκφράζουν παράλληλα και τις
κοινωνικές αντιλήψεις της εποχής μας και συμβάλλουν μέσα από τη δική τους
δυναμική στη μεταβολή ή, γιατί όχι, και στην αναγκαία ανατροπή τους. Αναμφισβήτητα,
θα τη χαρακτήριζα ως μια ποίηση απόλυτα ανθρωποκεντρική, λυρική και άξια
ανάγνωσης.
Θανάση Καλλονιάτη, ας είναι καλοτάξιδο κι αυτό το βιβλίο σου και πάντα να φυσά ούριος άνεμος στα πανιά της ποίησής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου