Αιολίδα ομορφιά
Γαλαζοκέντητη Αιολίδα ομορφιά,
γη μυρωμένη, συ, μ’ αλμύρα του πελάγου,
ριγείς στου πέπλου σου την εύφορη αγκαλιά.
Γλυκά καθώς σκορπάς τα γιασεμιά σου,
σεντόνι απλώνεις τα παρθένα σου φιλιά,
χάδια να σμίξουν στων παλμών σου το βασίλεμα.
Κι από τα πέρα σου βαθύσκιωτα νερά,
κει που ζυμώνεσαι μ’ ευχές των οριζόντων,
σα βράχος δύναμης ελπίδα αναγεννάς.
Τ’ Αυγούστου καύχημα φοράς ευλογημένη,
κι ανασαιμιά ζωής στον πόθο κυνηγάς,
στιγμές να φέρεις στου καμβά σου το γαλήνεμα.
Να μείνεις πάντοτε Αιολίδα ομορφιά,
γη μυρωμένη, συ, μ’ αλμύρα του πελάγου,
μέσα στου πέπλου σου την εύφορη αγκαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου