Κρύβω στα χέρια μου μια στάλα από βροχή.
Πάει καιρός που 'χω χαθεί. Δεν είμαι κάτι.
Είμαι ένα αδράχτι μολυσμένο από γινάτι
κι όλο βουλιάζω σε μια θάλασσα ρηχή.
Μα αν τύχει θαύμα και στο δρόμο σου βρεθώ,
μη μ' αγνοήσεις, πριν τα μάτια μου σφαλίσω.
Πάρ' την ψυχή μου να κρατήσεις φυλαχτό,
για σένα κράτησα αγνή,
αφού σ' αγάπησα προτού σε συναντήσω.
Σκίζω τα όνειρα που έκανα παιδί.
Ήταν πολλά, μα έλα που 'γιναν απάτη.
Στο πιο πλατύ της αντοχής μου σκαλοπάτι
νιώθω κομμένο πια απ' το δέντρο σου κλαδί.
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου