«Ήμασταν, βλέπεις, τόσο διαφορετικοί, αλλά και κατά βάθος
τόσο, μα τόσο ίδιοι. Ίδιοι, ναι! Είχα κι εγώ ακριβώς τον ίδιο εγωισμό με
εκείνον. Ήξερα όμως να τον χρησιμοποιώ για το καλό μου, για το πραγματικό μου
καλό, για να μπορώ έτσι να υπερασπίζομαι τα θέλω μου και να παλεύω γι’ αυτά με
πάθος, επιμονή κι υπομονή. Ήλπιζα κι έκανα όνειρα πολλά πως με την πίστη κάποτε θα βγουν αληθινά. Και προσδοκούσα να
έρθει το αύριο, αυτό που θα μου έφερνε επιτέλους κοντά μου την ευτυχία και θα
απομάκρυνε μια για πάντα το μουντό τοπίο της θλιβερής μου μοναξιάς...»
Στέλλα Πετρίδου
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η αγάπη μπορεί" των εκδόσεων "Ελκυστής" (Σελ. 116-117)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου