Στέλλα Πετρίδου | δέκατη έκτη συνέντευξη (koukidaki.gr)

Ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «koukidaki»

Σάββατο, 02-11-2019

Δημοσιευμένη εδώ

Δημοσιογράφος η λογοτέχνις: Τζένη Κουκίδου

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Η ανάγκη που ένιωσα να μιλήσω για τη δύναμη της αγάπης, γι’ αυτή την αγάπη που δε στέκεται σε φραγμούς, δεν οπισθοχωρεί, παρά μονάχα κοιτάζει μπροστά, ελπίζοντας πως το αύριο θα την ανταμείψει. Όλοι μας έχουμε απογοητευτεί στην προσπάθειά μας να την ακολουθήσουμε. Όλοι μας έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή στην πορεία μας να συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο απ’ αυτό που πραγματικά αξίζουμε. Η πίστη και η εσωτερική μας δύναμη είναι αυτή που μας κάνει να προχωρούμε, να ελπίζουμε πως κάποτε θα φτάνουμε στον τελικό μας προορισμό, που δεν είναι άλλος από την απόλυτη ευτυχία, την ευτυχία που μόνο η αληθινή αγάπη μπορεί να μας προσφέρει με την παρουσία της. Το βιβλίο αυτό ενθαρρύνει τον αναγνώστη, από την αρχή ως το τέλος του, πως μπορεί με τη θέλησή και το πείσμα του, κόντρα σε κάθε πρόσκαιρο εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο του, να τα καταφέρει.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Επιμονή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Να κλειδώσει τη λογική του για λίγο στο σεντούκι της λήθης και να αφεθεί στην αγκαλιά των συναισθημάτων του.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Θα πηγαίνατε εκεί, στο γραφικό Πλωμάρι της Λέσβου, απ’ όπου ξεκινά και το ταξίδι της η Ζωή κι εκεί που εν τέλει καταλήγει. Θα κρατούσε το λιγότερο μία εβδομάδα, έτσι ώστε να καταφέρετε να απολαύσετε το μέρος εκείνο, στο οποίο έζησε, μεγάλωσε και εδραίωσε την αγάπη της η ηρωίδα μας.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.

«Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη γλύκα του πρώτου του φιλιού; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ρίγος που νιώθει το κορμί την ώρα εκείνη, που έρχεται σε επαφή με κάποιο άλλο που ποθεί; Αν είχε χρώμα η σιωπή, θα ήταν ποτισμένη ολάκερη μες στο κίτρινο, σαν ένας ήλιος που έρχεται να κλέψει με τη λάμψη του κάθε μουντό και θλιμμένο σύννεφο, που σκεπάζει άδικα τη χαρά και την αγάπη. Κι αυτή η σιωπή! Αχ! Είναι τόσο τρυφερή, τόσο ζεστή, πλημμυρισμένη με χιλιάδες λέξεις, που πλανιούνται άλαλες μπροστά σου και σου κλέβουν κάθε σκέψη για φυγή. Γιατί αυτή είναι η σιωπή του έρωτα, του πρώτου πρώτου μας φιλιού! Είναι αυτή, η τόσο, μα τόσο μαγική, που μένει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μας. Αόρατο το χέρι που τη μάγεψε με μια ευχή, η γλύκα της να μη χαθεί ποτέ της…»