Τη λεφτεριά δε θα μου πάρετε..

Τη λεφτεριά δε θα μου πάρετε.
Είναι δική μου .
Μέσα στο αίμα μου κυλά και με ορίζει,
να ζω σαν άνθρωπος.
Σαν άνθρωπος μ' ακούτε;
Σα δουλικό σας γέλασαν. Δεν είμαι.
Γιατί η ψυχή μου κολυμπά πέρα απ' τα πέλαγα.
Γιατί η καρδιά μου ταξιδεύει στα ουράνια.
Κι ούτε το αίμα μου πια εμπόδιο δε στέκει
για να σκορπίσει μες στις λάσπες η πνοή μου.
Εκεί, εκεί θα βγω το μεσονύκτι,
τότε που η μοίρα μου θα σέρνεται μπροστά σας
και τ' όνομά μου θα χαράσσεται σ' αγάλματα.
Εκεί, εκεί θα μ' ανασταίνω τραγουδώντας
δίπλα στ' αδέρφια μου που ήρωες βαφτίσατε.
Τη μνήμη μου λαθέψατε,
δεν την σκοτώνουν οι πληγές.
Αθάνατη η φωνή μου θα πλανιέται στα όνειρά σας,
σαν εφιάλτης που τα χέρια σας ορθώσανε.
Τη λεφτεριά δε θα μου πάρετε.
Είναι δική μου .
Κι εσείς το στοίχημα το χάσατε.

Στέλλα Πετρίδου