Άνθρωπε, άκου..

Άνθρωπε, άκου.

Η ανάσα μου βαραίνει τώρα, άκου.

Γύρω ο κόσμος μου χωλαίνει κι άλλο, άκου.

Μια ακρόαση μονάχα σου ζητώ.

 Μαύρη σκόνη.

Η ζωή μου χαραμίζεται στη σκόνη,

σε μια δίνη που σκεπάζεται από σκόνη

να μη βλέπει όταν στα μάτια την κοιτώ.

Μια βοήθεια.

Ένας ψίθυρος κραυγάζει για βοήθεια.

Μια πληγή με σακατεύει. Μια βοήθεια

είναι η λέξη που ζητιάνεψα καιρό.

Κι ένα χέρι

να με αρπάξει απ' τα συντρίμμια, ένα χέρι

να με σώσει, να με νιώσει, ένα χέρι

να μου φέρει τη γαλήνη που ποθώ.

Άνθρωπε, άκου.

Ένας κόμπος στην καρδιά με σφάζει, άκου.

Είναι η λαίλαπα του άγριου θανάτου,

της πιο βάναυσης κατάρας των παθών.

Κι ένας σμήνος

στο κορμί μου με τυλίγει, ένας σμήνος

που με βια με κατατρώει, ένας σμήνος,

η οδύνη των δικών σου αμαρτιών.

Κι αν συνήθεια,

η εικόνα μου σου έγινε συνήθεια,

απροσπέλαστη του οίκτου σου συνήθεια,

κι αναπόφευκτη κατάρα των φτωχών

μια συμπόνια.

Δείξε άνθρωπος πως είσαι. Μια συμπόνια,

να μη βρέχει άλλο η θλίψη μου αιώνια,

μήπως κι έρθει η σωτηρία των ψυχών.

Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα απέσπασε το Βραβείο Πρωτοτυπίας στον 7ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού το έτος 2018.