Στεκόμαστε στο ασήμαντο, στο ποταπό, στο άχρηστο
και κοσκινίζουμε το κενό.
Το κοσκινίζουμε για να ρουφήξουμε
μια στάλα απ' το τίποτα.
Κι έτσι κυλούμε το χρόνο ανώφελα.
Τον σπαταλούμε στα φτηνά,στα ψεύτικα και στα παράλογα.
Ώσπου στης νύχτας τη ποδιά,
μακριά απ' το επίγειο της δίνης συρφετό,
στης μοναξιάς το μαγεμένο ηλιοβασίλεμα δοσμένοι,
τρέχει ο νους μας κεραυνός
σ' εικόνες ποθητές που άγνωστες δε μοιάζουν.
Κι εκεί φωτίζονται αθέλητα οι πληγές
που άνοιξε ως ενθύμιο η άδεια λογική μας.
Μια λογική λουσμένη με απάτη,
θρεμμένη από του χρόνου τις ρωγμές,
από του πρέπει μας το αβάσταχτο φορτίο
κι απ' τ' ανεκπλήρωτου ονείρου μας το ρίγος.
Μα στον καθάριο ουρανό σκορπίζει,
αγέρας γίνεται στα πέρατα γυμνός,
αυλαία κλείνοντας στα λόγια τα ρηχά,
στα γερασμένα όχι, στα δήθεν και στα μη.
"Άλλαξε ρότα! Νέα αρχή!"
Είπε και χάραξε το δρόμο η αλήθεια.
Μικρά και ταπεινά τα πάθη
για να δροσίζεται η καρδιά
από τραγούδια και στιγμές
που βρέχει αστείρευτα στο φως η αληθινή αγάπη.
Στέλλα Πετρίδου
Πρώτη δημοσίευση εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου