Στέλλα Πετρίδου | έκτη συνέντευξη (ikarianews.net)

Ηλεκτρονική εφημερίδα «ΙΚΑΡΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ»

Τρίτη, 22-08-2017
Δημοσιογράφος: Τασσώ Γαΐλα

Δημοσιευμένη εδώ

«Ποίηση είναι η στάμπα του ίδιου μας του εαυτού, το χέρι που επιδέξια ζωγραφίζει το είναι μας…». Στέλλα Πετρίδου.

Ζωγραφική, λοιπόν, είναι η ποίηση για την Στέλλα Πετρίδου, η οποία κυκλοφόρησε το 2015 την πρώτη της ποιητική συλλογή «Μίλα μου για αγάπη» για να ακολουθήσουν από τότε ακόμα τρεις συλλογές: «Αποχωρισμός»/2016, «Προσφυγιά»/2016 και «Θάλασσα κι Ουρανός»/2017, όλα εκδόσεις Άλφα πί/Χίος.

Αρκετά βραβεία και … αρκετή δημοσιότητα για τη μέχρι τώρα δουλειά της Στέλλας, η οποία γράφει στίχους και μελοποιεί ποιήματά της, αρθρογραφεί, εργάζεται και είναι μητέρα τριών μικρών παιδιών…

Η Στέλλα Πετρίδου γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και μεγάλωσε στο Σκουτάρο Λέσβου, πήρε καλή μόρφωση στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων με σπουδές στη Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία, ενώ κατόπιν φοίτησε στη Σχολή Δοκίμων Υπαξιωματικών του Λιμενικού Σώματος. Ανθυποπλοίαρχος του Λιμενικού Σώματος σήμερα, εργάζεται στην ΑΕΝ(Ακαδ. Εμπ. Ναυτ.) στις ακριτικές Οινούσσες, όπου είναι εγκατεστημένη με τον σύζυγό της Γιάννη Μάργαρη, Διοικητή της ΑΕΝ και τα τρία της παιδάκια.

Της ζωής( από τη συλλογή: «Μίλα μου για αγάπη»/2015/Άλφα πί)

Κι η ζωή συνεχίζεται,

γιατί έτσι πρέπει στην τελική,

γιατί πεθαίνει η στιγμή,

γιατί σκοτώνουν το γιατί,

γιατί πονά το παρελθόν

γιατί μεθά, γιατί πλανά.

Τόσο μακρινό,

τόσο σκοτεινό,

τόσο δυνατό,

τόσο ανίκητο!

κ. Πετρίδου ο … ομότεχνος σας Αριστοφάνης χρειάστηκε να πάει στον Άδη για να ξαναφέρει στην Αθήνα έναν ποιητή για να σώσει την κατάσταση που επικρατούσε τότε, εκφυλισμός της πολιτικής και σήψη κοινωνική. Κάνοντας την αναγωγή με το σήμερα, ένας ποιητής θα μας έσωζε;

-Ένας ποιητής δεν είναι σίγουρα πολιτικός. Είναι όμως κοινωνικό και πολιτικό ον και ως υπηρέτης των γραμμάτων οφείλει μέσα από το έργο του να το επιδεικνύει και να το αποδεικνύει συνεχώς. Για το λόγο αυτό και γνωρίζοντας το βάρος της ευθύνης που φέρει με την πένα του, έχει χρέος, πέραν του φανταστικού κόσμου στον οποίο συνήθως κινείται, να παρουσιάζει επιπλέον στα γραπτά του και τα προβλήματα που μαστίζουν και ταλανίζουν τη σύγχρονη κοινωνία με το δικό του ποιητικό και λυρικό τρόπο. Στόχος του πρέπει να είναι ο προβληματισμός του αναγνώστη και η άμεση κινητοποίησή του με σκοπό την βελτίωση της υπάρχουσας κατάστασης. Η ανάκαμψη της κοινωνίας μας δεν είναι όνειρο απατηλό. Χρειάζεται όμως μια άμεση ή έμμεση καθοδήγηση, μια κατάλληλη ευαισθητοποίηση, ένας λεπτός χειρισμός και όλα αυτά μόνο μέσα από τον πολιτισμό, τα γράμματα και τη σωστή παιδεία μπορούν να συνδράμουν και να συντελέσουν στην επίτευξή της. Ο ρομαντισμός σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό, σε μια ομαλή συμπόρευση μπορούν να πετύχουν πολλά και ο ποιητής κρατά αυτή τη δύναμη στα χέρια του και οφείλει να τη διοχετεύσει εντέχνως στους αναγνώστες του. Οπότε, στο ερώτημά σας αν ένας ποιητής σήμερα μπορεί να μας σώσει, σας απαντώ καταφατικά, αρκεί το έργο του να πλέει διαρκώς στις ψυχές των ανθρώπων και να μη βρίσκεται ποτέ αγκυροβολημένο στο ράφι κάποιας ξεχασμένης βιβλιοθήκης.

Δηλαδή, στην παράνοια της εποχής μας και το συνεχή τραυματισμό της αξιοπρέπειας μας με τις εικόνες της προσφυγιάς, την απελπισία των νέων και ανέργων, τους άστεγους, κρίση πρωτόγνωρη, χρειαζόμαστε τους ποιητές και την ποίηση;

-Ποια ψυχή δε ραγίζει στη θέα όλων αυτών των ταλαίπωρων ανθρώπων; Ακόμα κι εκείνοι που κλείνουν τα μάτια στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας μας, είτε αδιαφορώντας, είτε αρνούμενοι να πάρουν προσωπική θέση επί του θέματος, αργά ή γρήγορα είναι αναγκασμένοι να το κάνουν, καθώς το πρόβλημα χτυπάει και τη δική τους πόρτα. Οι ποιητές αυτό που κάνουν είναι να ευαισθητοποιήσουν τους αναγνώστες τους μιλώντας τους απευθείας στην ψυχή τους και αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές τους. Σίγουρα δε μπορούν να λύσουν τα προβλήματα που υπάρχουν. Άλλωστε για αυτά τα θέματα αρμόδιοι είναι οι πολιτικοί. Στα τόσα προβλήματα της κοινωνίας μας όμως, στις τόσες στενοχώριες και στις τόσες δυσκολίες της καθημερινότητας, οι πολίτες ψάχνουν εναγωνίως για ένα «σωσίβιο» επιβίωσης, για μια σανίδα ήρεμης πλεύσης της σκέψης τους, για ένα καταπραϋντικό που θα αποβάλει, έστω και στιγμιαία, το άγχος τους. Η καταφυγή τους στη γλώσσα των ποιητών είναι αναγκαία επιλογή για την τροφή της ψυχής τους. Γιατί η ψυχή είναι αυτή που κρατάει ζωντανούς τους ανθρώπους και που σε όλη αυτή τη διαρκή κρίση που υπάρχει τους δίνει ακόμα ελπίδα για να προσδοκούν ένα καλύτερο και ομορφότερο αύριο. Για να διατηρηθεί λοιπόν η ελπίδα στους ανθρώπους, πως το αύριο θα είναι σίγουρα καλύτερο από το σήμερα, χρειαζόμαστε τους ποιητές και την ποίηση.

Προορισμός(από τη συλλογή: «Θάλασσα κι Ουρανός»/2017/Άλφα πί).

Σε κάθε κύμα της θάλασσας

και μια ευχή.

Αν χτυπήσει στα βράχια μαράθηκε.

Αν στην άμμο ξεκούραση βρεί,

ζωντανή η ανάσα ακόμη,

ταξίδι γυρεύει, τον ήλιο να βρεί.

Γράφετε και μελοποιείτε η ίδια ποιήματά σας, ενώ σχετικά πρόσφατα ο Άγγελος Μελέκος μελοποίησε το ποίημα σας «Ο καιρός» με ερμηνεία Νίκου Μαρδά. Σαφώς στίχοι μελοποιημένοι βοηθούν τον δημιουργό ποικίλως. Ένα μελοποιημένο ποίημα γνωστού ποιητή που σας αρέσει να ακούτε;

-Ένα ποίημα αγγίζει περισσότερο την ψυχή του αναγνώστη, όταν συνοδεύεται και από μια όμορφη μελωδία. Για το λόγο αυτό και επιλέγω ορισμένα ποιήματά μου να τα μελοποιώ. Ο «καιρός» είναι το πρώτο τραγούδι της νέας μου ποιητικής συλλογής που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό και θα φέρει τον ίδιο τίτλο. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου μελοποιημένα ποιήματα, που κάθε φορά που το ακούω συγκινούμαι πολύ και ανατριχιάζω, καθώς νιώθω όλο μου το σώμα να παραλύει στο άκουσμά του, είναι το «Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα» του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.

Το πρώτο ποίημα που διαβάσατε; Ο ποιητής πρότυπό σας;

-Πάντοτε μου άρεσε να διαβάζω ποιήματα που μιλούσαν για την αγάπη και τον έρωτα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που στο πρώτο μου βιβλίο επέλεξα να γράψω για την αγάπη. Αν και δεν ήταν από τα πρώτα ποιήματα που διάβασα στην παιδική μου ηλικία, ωστόσο είναι από τα πρώτα που αγάπησα τόσο πολύ. «Να σε προσμένω» του Γεώργιου Δροσίνη. Ποιητής πρότυπο για μένα θα είναι πάντοτε ο Οδυσσέας Ελύτης, παρόλο που η ποίησή μου είναι κατά το πλείστον επηρεασμένη από την ποίηση του Κωστή Παλαμά και του Ιωάννη Γρυπάρη.

Νοσταλγία(από τη συλλογή: «Θάλασσα κι Ουρανός»/2017/Άλφα πί)

Καμιά φορά

κάνω να σου μιλήσω,

σα να’ σαι εκεί,

μια φλογερή αντανάκλαση φωτός

στον καθρέφτη της θάλασσας

δοσμένη.

«Ποίηση είναι το μεγαλείο της ψυχής, αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του μικρό ή μεγάλο…». Λόγια δικά σας, κ. Πετρίδου, γραμμένα στο οπισθόφυλλο της πρώτης συλλογής σας. Θα μας αποκαλύψετε , ένα δικό σας … μυστικό; Ποιά είναι η μεγάλη σας αγάπη: Η γενέτειρα Λέσβος, ή οι Οινούσσες που ζείτε τα τελευταία 9 χρόνια;

– Δεν υπάρχει μυστικό. Το μυστικό μου είναι η αλήθεια μου, αυτή που συνηθίζω να αποτυπώνω στο χαρτί με το δικό μου ποιητικό ύφος. Είναι η ξεγύμνωση της ψυχής μου μέσα στο ποίημα, με όλα τα επακόλουθα που αυτή μπορεί να επιφέρει. Παράλληλα όμως είναι και μια απελευθέρωση από το ίδιο μου το σώμα και από τα αβάσταχτα πρέπει με τα οποία δεσμεύομαι από την οργανωμένη κοινωνία στην οποία ζω να ακολουθώ, καθώς και από το σύστημα το οποίο οφείλω ως ενεργός πολίτης να υπηρετώ. Όσον αφορά τη μεγάλη μου αγάπη, έχω να καταθέσω τα εξής. Η Λέσβος είναι το νησί μου, η πατρίδα μου, η γη που κάθε φορά που την πατώ, παίρνω οξυγόνο και δύναμη. Οι Οινούσσες είναι η δεύτερη πατρίδα μου, η γη που με αγκάλιασε και που μου έδωσε ώθηση να μελετήσω τον εαυτό μου καλύτερα και να ξεγυμνώσω την ψυχή μου αποτυπώνοντάς την στο χαρτί. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε αυτές τις δύο αγάπες. Συνυπάρχουν αρμονικά μέσα στην ψυχή μου, χωρίς η μία να υποσκάπτει την άλλη. Παρόλα αυτά, για μένα, έχουν ένα κοινό παρονομαστή, που τις φέρνει ολοένα και πιο κοντά μου κάθε φορά που τις φέρνω στη σκέψη μου, την αληθινή μούσα της έμπνευσής μου, τη θάλασσα……

Γιατί γαλάζιο του ουρανού

Το στέμμα σου σκεπάζει

Λιμάνι στέκει αρχοντικό

Στην πέτρινη ποδιά σου

Γιατί γοργόνα σε θωρεί

Κι αιώνια σε προσέχει

Κι ο Αι Νικόλας σου φυλά

Στα ξένα τα παιδιά σου…

… Στίχοι της Στ. Π., για τις αγαπημένες της Οινούσσες, από τη συλλογή «Αποχωρισμός» που συνοδεύεται με c.d με το ομώνυμο τραγούδι. C.d με 10 τραγούδια συνοδεύει και την τελευταία συλλογή της Στ.Π. «Θάλασσα κι Ουρανός».

Ακούει κανείς; (Από τη συλλογή: «Προσφυγιά»/2016/Άλφα πί).

Με χέρια γατζωμένα όπου βρούνε

Μουλιάζουν τα κορμιά στην παγωνιά

Κι αλύπητα το κύμα τους χτυπά

Ψυχή να παραδώσουν.

Ακούει κανείς;

Άγριος καιρός, δε λογαριάζει

Και ουρλιαχτά ξυπνούν τη λύπη,

Πέρα στα βράχια παραλύει

Κι ο τελευταίος στεναγμός.

Ακούει κανείς;

Μια μάνα μοναχή γυμνή παλεύει,

Με πείσμα την ανάσα της κεντά.

Στην αγκαλιά της το παιδί λυγά,

Στη φρίκη δε σαλεύει.

Ακούει κανείς;

{…}

Έχετε τις ιδιότητες φιλολόγου, παιδαγωγού και ψυχολόγου και είστε μητέρα τριών παιδιών. Τι κάνετε που πρέπει να κάνουν και οι άλλες μητέρες για να θωρακίσουν τα παιδιά τους έναντι της παθογόνας σύγχρονης πραγματικότητας;

– Παιδεύω τα παιδιά μου διαρκώς, με δυο λόγια τα εκπαιδεύω. Είναι πολύ σημαντικό να καλλιεργούμε την παιδεία μέσα στην οικογένεια, γιατί αυτή είναι υπεύθυνη για τη μετέπειτα εξέλιξη και πορεία των παιδιών στην κοινωνία. Η παιδεία τα φέρνει κοντά σε ηθικές αξίες κι αρχές. Για να επιτευχθεί όμως αυτός ο στόχος, χρειάζεται να ποτίζουμε διαρκώς τα παιδιά μας με ζωντανά παραδείγματα, να τα ωθούμε στη σκέψη και στη δράση και να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη. Πρέπει να αποτελούμε γι’ αυτά την πρώτη σωστή πηγή έμπνευσης και ερεθισμάτων, καθώς από εμάς θα διαμορφώσουν με τον καιρό, κατά ένα μεγάλο ποσοστό και τη δική τους προσωπικότητα. Σε συνδυασμό με την κοινωνική παιδεία, την οποία οφείλουμε να υπηρετούμε, αρχικώς ως ομάδα μέσα στην οικογένεια και έπειτα να την απαιτούμε κι από το σχολείο κι από τις σχέσεις των παιδιών μας με τα άλλα παιδιά, συντελούμε στο να τους διαμορφώνουμε έναν άρτιο χαρακτήρα και να τα καταστήσουμε ικανά, ώστε να σέβονται το συνάνθρωπο, να συνεργάζονται και γενικά να συμβιώνουν αρμονικά με τους άλλους στην κοινωνία.

«…Κι’ αν φεύγω δεν

Ξεχνώ…». («Αποχωρισμός»).