Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Εικοστή πρώτη γιορτή..

Με λεν μικρό, πολύ μικρό, γιατί φτερά δεν έχω
να ταξιδεύω τον καιρό και ν’ ανασαίνω φύση,
να πολεμάω το κακό στα σύννεφα που τρέχω
και να αποδίδω το καλό, όπως η γη ορίζει.

Με λεν μικρό, πολύ μικρό, γιατί για εδώ δεν κάνω.
Δεν έχω δύναμη αετού, ούτε γερά πηγαίνω.
Όταν φυσήξει άνεμος, το δρόμο μου τον χάνω.
Γι’ αλλού τραβώ κι αν δε βαστώ, σαν φυλλαράκι γέρνω.

Με λεν τρελό, πολύ τρελό, γιατί ωστόσο αντέχω
να τραγουδάω τη ζωή και να τη γράφω ποίημα,
γιατί σαν κόρη οφθαλμού το δώρο της προσέχω
να ’μαι καλά και στα κακά να μη με βρίσκει κρίμα.

Με λεν τρελό, πολύ τρελό κι όλοι με κάνουν πέρα,
γιατί στον κόσμο αυτό που ζω, εγώ ζωή μυρίζω
κι αν με πονούν και με χτυπούν, στον καθαρό αγέρα
αφήνω την πικρία μου κι απ' την αρχή ανθίζω.

Με λεν φτηνό, πολύ φτηνό, γιατί λίγα κατέχω,
μα τα ποτίζω με στοργή κι όλα γεμίζουν χρώμα.
Κι αν προτιμώ τα όμορφα μονάχα να ελέγχω,
με υποτιμούν και με θωρούν μικρή κουκίδα χώμα.

Με λεν φτηνό, πολύ φτηνό κι ούτε μια στάλα κάνω,
μα προτιμώ στα μάτια τους να ’μαι χαρτί καμένο,
παρά ψηλά, στα σκοτεινά τ’ ακάθαρτο να φτάνω
κι από ψυχή να αιμορραγώ, σα ραγισμένο τρένο.

Στο σήμερά μου υπόσχεση ελεύθερη θ' αφήσω,
να τη γνωρίσει η βροχή, να τη λουστεί το κύμα,
τη μια φωνή μου προσευχή για πάντα να φωτίζω,
για να 'χει γνώριμη χροιά στου ποιητή το στίγμα.

Κι αφού το σήμερα ρηχό, δεν την πολυφωτίζει
του ρατσιστή η απέχθεια σαν την περιγελά,
η εικοστή πρώτη γιορτή του Μάρτη που θ' ανθίζει,
θα της χαρίζει δύναμη τα πάντα να νικά.

Στέλλα Πετρίδου
Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "Αιολικά Γράμματα", τεύχος 292 (Ιούλης-Αύγουστος 2018)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου