Καθάρια μέρα..

Ω, ευτυχισμένη μέρα,

που σπέρνεις άνοιξη στα μάτια των αγγέλων,

μικρών παιδιών που ξέρουν να ονειρεύονται ακόμα,

να ζωγραφίζουν χρώματα στο απέραντο θολό.

Ω, λιοπερίχυτη, κρυστάλλινη ημέρα,

που σε βολτάρουν τα πουλιά στους θαυμαστούς σου κάμπους,

στις χιονοσκέπαστες κορφές και στα παρθένα δάση

και τραγουδώντας σε χορούς σου στήνουν και γιορτές.

Ω, γαλάζια και λευκή, υπέρλαμπρη ημέρα,

που σε δροσίζει της αυγής τ’ αγιάζι, τ’ αλμυρό,

το κύμα που ξεκούραση γυρεύει στ’ ακρογιάλι

για ένα λεπτό, ύπνο γλυκό.

Ω, του παραμυθιού καθάρια μέρα,

ας ήταν ένα χάδι σου ν’ άγγιζε την ψυχή,

το ζωντανό του πόθου σου, λουλούδι ανθισμένο

και ποτισμένο με στοργή στ’ όνειρο, στη φυγή.

Ω, δαντελωτή, τριανταφυλλένια μέρα,

στέκεις ακόμα ζωντανή, ποιος άραγε γνωρίζει

αν, μαγεμένη χαραυγή, απλώνεις την αγάπη

μ’ ευχή από μέσα σου ζεστή χαρά ν’ αναστηθεί.

Ω, της προσμονής, εσύ, καινούρια μέρα,

που τάζεις άνοιξη στα μάτια των αγγέλων,

μικρών παιδιών που θέλουν να ονειρεύονται ακόμα,

έλα και φέρε μου ζωή, αγνή, αληθινή!

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Προσφυγιά", εκδόσεις "άλφα πι"