Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Ξεριζωμός..

Κραυγές!
Κραυγές παντού!
Άνθρωποι τρέχουν, χάνονται, πεθαίνουν!
Στόχος μιας σφαίρας που ποτέ δεν ησυχάζει.
Κι όλα γυρίζουν
σ’ ένα τοπίο σκοτεινό
και μαύρο πέρα ως πέρα.
Αγριεμένο σύννεφο,
που τη σιωπή ματώνει
και σπρώχνει όλους σε φυγή,
σ’ απόγνωση.
Ξεριζωμός!
Αφήνω σε, όνειρο στερνό
και παιδικό μαράζι!
Δε πρόφτασα λεπτό,
λεπτό να σε αγγίξω,
να σε χαρώ στον τόπο μου
γυμνό, παρθένο, ζωντανό,
όπως σ’ ανάθρεφα κρυφά,
κρυφά στα σωθικά μου.
Το καραβάνι είναι μπροστά
και στ’ άγνωστο κυλάει.
Ίσως στα ξένα μια φορά,
με μαγεμένο τον καιρό,
ανθίσει πλάι μου η χαρά.
Και τότε, τύχη και ευχή,
αχ, στιγμή μου πολυπόθητη,
αρχοντικά τη ζήσω!

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Προσφυγιά", εκδόσεις "άλφα πι"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου