Κεκροπία..

Ό,τι σου τάζει η μοίρα σου, αυτό και σου ταιριάζει.

Δεν έχεις το δικαίωμα ν’ αλλάξεις, δε μπορείς.

Κοιτάς, μικρός, καταμεσής, σε κόσμο αχνό και ξένο

και περιμένεις τη στιγμή να τρέξεις, να σωθείς.

Κοινότυπη η λογική, μαρμαρωμένη η κρίση,

μα μπρος σου κοίτα κι όρισε τη φόρα του ανέμου

την Κεκροπία για να δεις πόλη χαράς ή πόνου,

ελιά αν θες να τη φυλά ή άλογο πολέμου.

Δέντρο μου σταχτοπράσινο, με τα λεπτά κλωνάρια,

με τους μικρούς σου τους καρπούς χαρίζεις τη ζωή.

Στο χώμα σπέρνεις άνοιξη κι ανθίζεις με φεγγάρια

ποτίζοντας τον ίσκιο σου ειρήνη, προκοπή.

Τρίαινα, με τις λόγχες σου, ευθύς χτυπάς το βράχο

για να προβάλλει καταγής θαλασσινό νερό

και να σταθεί απάνω του κάτασπρο ένα άλογο

γοργόφτερο, για να νικά πόλεμο καθαρό.

Η θάλασσα είναι όμορφη, σε ταξιδεύει χρόνια

και τα καράβια πειρατές, τ’ άγνωστο κυνηγούν.

Μα, ποιος μπορεί να συγκριθεί με σπιτική ομόνοια

και παιδικά χαμόγελα που την καρδιά μεθούν;

Θες να νικάς σε πόλεμο, να γεύεσαι το αίμα;

Σκύψε μπροστά στην τρίαινα και δέξου το χρησμό,

αλλιώς αγάπη στόλισε, τον κόσμο κάνε ένα,

δώσε στο κύμα το ρυθμό και νιώσε τον παλμό.

Η Κεκροπία άλλαξε κι η απόφαση επάρθη.

Ειρήνη είναι το σύνθημα, ο πόλεμος φωτιά.

Κανείς ποτέ να μη χαθεί σε ματωμένα λάθη

κι η σκέψη πάντα τη χαρά να ντύνει με φτερά.

Ό,τι σου τάζει η μοίρα σου δεν είναι πεπρωμένο.

Ρίξε στη λήθη τη σιωπή και κοίταξε στο φως.

Ο κόσμος είναι όμορφος κι ας στέκει πάντα ξένος

και ομορφαίνει πιο πολύ αν φέγγει γελαστός.

Στέλλα Πετρίδου

Από την ποιητική συλλογή "Προσφυγιά", εκδόσεις "άλφα πι"