Τις Κυριακές..

Τις Κυριακές
πάντα ένα κάτι περιμένει
να ομορφύνει τις στιγμές.

Απόψε φέγγει ο ουρανός..

Ρομαντικές ψυχές ετοιμαστείτε! Απόψε τη νύχτα ήρθε η στιγμή σας!

Μια σειρά από φθινοπωρινά πεφταστέρια έρχονται να ραντίσουν γλυκά τα όνειρά σας, χαρίζοντας δύναμη και πάθος στις ευχές σας. Απόψε το χάραμα θα εμφανιστούν οι Ωριωνίδες και η βροχή τους θα στολίσει λαμπρά τον ουρανό του βόρειου ημισφαιρίου, στο οποίο περιλαμβάνεται και η χώρα μας.

Δώρο ξανά..

«Κι όπως κοιτάς χαρούμενος

την ανθισμένη Άνοιξη τριγύρω

κι όπως γελάς χαζεύοντας

τα χελιδόνια που χορεύουν στ’ ανοιχτά,

έλα κοντά και κάθισε,

τη θέση μου σου δίνω

και με τραγούδια άρχισε

γι’ αγάπη να μιλάς…»

Το ταξίδι..

Και γεννιόμαστε μονάχοι

και ζούμε

και μεγαλώνουμε

και παίρνουμε αγάπη

και παίρνουμε αγάπη

και γνωρίζουμε αγάπη.

Τόσο όμορφη,

τόσο γλυκιά!

Αγάπη!

Λέσβος..

Και ποιος να πει; Και τι να πει;

Τέτοια ομορφιά ποιος ν’ αρνηθεί

ματιά να ρίξει;

Πώς να χορτάσει τη στιγμή;

Πώς μ’ ένα αχ κι ένα γιατί

να μη δακρύσει;

Ο πιο πιστός μου φίλος..

Μονάχος, μοναξιά μου, χαράματα γυρίζω

στο σπίτι μου το γκρίζο, που βάρυνε σιωπή.

Σε πόλη τσιμεντένια, που βράζει ο παλμός της,

απόμεινε ο καημός της να κλαίει στη βροχή.

Μονάχος, μοναξιά μου, και άνθρωπος κανένας,

απόμεινε ο ένας να κάνει για πολλούς

και στο θολό τοπίο, που φέγγει χαραμάδα,

εγχώρια  συμπληγάδα σκοτώνει τους τρελούς.

Οινώνης πόνος

Σύρε μπροστά μου έρωτα, σύρε να σε αγγίξω,

να νιώσω την ανάσα σου στην αγκαλιά μου μέσα,

να διώξω κάθε άρνηση, οργή και περηφάνια,

να σταματήσουν οι καιροί και πίσω να γυρίσουν.

Σύρε περήφανε αητέ, Αλέξανδρε της Τροίας,

προστάτη όλων των ανδρών, της ομορφιάς κριτή,

σύρε τη Νύμφη σου να δεις πώς στέκεται εμπρός σου,

ανήμπορη στον έρωτα για σένα πώς θρηνεί.

Της περιπλάνησης..

Στων ματιών σου τη βαθιά περιπλάνηση
δειλά βαδίζω, κήπους θωρώ.
Λιβάδι οι σκέψεις, ποτάμι οι λέξεις
κι ένας ήλιος αγάπης, που χρώματα αλλάζει,
χρώματα απλώνει, χαμογελά.

Μες στων ματιών σου γαλάζιο βήμα,
παράδεισος του ονείρου μου η μέθη,
τραγούδι της ψυχής μου σιωπηλό
και όαση της ομορφιάς τοπίο.

Σαν από θαύμα..

Λουλούδι της ψυχής μου μαραμένο
πόσο ακόμα θα γελάς χωρίς δροσιά στα χείλη;
Έλα στο όνειρο σιμά, νερό της νιότης πάρε
και μούλιασέ την την καρδιά αγκάλη μου να γείρει.

Του οδοιπόρου..

Τον κόσμο γύρω μου κοιτώ,

στέκομαι, βλέπω, περπατώ,

θλιμμένα βλέμματα, κενά,

που δεν τ’ αγγίζει η χαρά.

Γι’ αγάπη τώρα ποιος μιλά;

Ποιος την ανάσα της κεντά;

Στα κύματά της ποιος μεθά

και στο βυθό της κολυμπά;