Κι όλα όσα είχα να σου πω τα πήρε το Φθινόπωρο μακριά μου.
Κι είναι πια άδεια η καρδιά μου μες στην οδύνη της βροχής.
Άδεια κι εγώ. Μνήμη που πάλεψε τη λήθη προσκαλώ!
Πού να'σαι μοίρα μου τρελή, της ζήσης μου ευχή κι ανάγκη;
Πού να 'σαι δάκρυ ερωτικό, λευκό κρασί της πεθυμιάς;
Μες στου Νοέμβρη την αυλή γυρίζω ψάχνοντας και πάλι.
Σε καρτερώ κρυφή μου ζάλη! Έλα κοντά μου! Μην αργείς!
Χρώμα να πάρει η παγωνιά! Να φτερουγίσει κι η καρδιά μου!
Να γείρω πάνω σου γλυκά! 'Αλλο μονάχη μη φοβάμαι...
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου