Ω, της καρδιάς ο πόθος ο μεγάλος,
που στη σιωπή βαφτίστηκε λαχτάρα!
Ποια βάρβαρη φορτώθηκε κατάρα,
ασχήμια να θυμίζει κι όχι κάλλος;
Μην είναι της φοβίας του ο σάλος,
που πάλεψε να πνίξει την αντάρα,
γαλήνη να σκεπάσει την τρομάρα;
Ή μήπως κάποιος εαυτός του άλλος;
Στα σκοτεινά τα δάκρυά του στάζει.
Στα φανερά βρίζει και καταριέται.
Μελαγχολεί, ξεσπά κι αναστενάζει.
Απ’ τ’ άδικο της μοίρας του κρεμιέται.
Μα, ξάφνου, αντιδρά και γιγαντώνει
κι αλώβητος ανάστημα υψώνει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου