Βροχή το δάκρυ κι η σιωπή ουρλιάζει.
Σακατεμένη ελπίδα η φυγή.
Στη λήθη από καημό αιμορραγεί
κι ας τα φτερά της μ’ άμυνες μπολιάζει.
Ευχή στ’ απωθημένα της φωλιάζει.
Μ’ ανήμπορη, πώς να βρει διαφυγή;
Σαν τρέλα της απάτης πια οδηγεί
κι εκεί, στο πεπρωμένο της, βουλιάζει.
Μπρος της, μια σπίθα δύναμης ανάβει.
Φωτιά! Τα ξεχασμένα θα γυρέψει,
ολόφωτα στο σήμερα να ’ρθούνε.
Της προσδοκίας ντύνεται καράβι
που ’χει από αισθήματα θεριέψει.
Χαρές που τράβηξαν πλώρα, ανθούνε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου