Η γλάστρα των στιγμών..

Κι έτσι χάθηκε το καλοκαίρι...

Ο ήλιος, η θάλασσα, το Αυγουστιάτικο φεγγάρι...

Όλα χάθηκαν για να 'ρθει το φθινόπωρο.

Το φθινόπωρο...

Βροχή, τώρα πια, στο τζάμι της καρδιάς

κι είναι θολό το βλέμμα μου για να κοιτάξει πέρα,

πέρα απ' τα σύννεφα, 

πέρα απ' τον άνεμο και τη μουντή σιωπή του.

Μοναξιά...

Μια σκοτοδίνη ξετυλίγεται εντός μου,

μια απογοήτευση, μια θλίψη, μια μιζέρια.

Κι ένας χειμώνας, 

που παραφυλάει γελώντας μου,

γνέφοντάς μου μισητά, πως, ναι, 

θα 'ρθει κι αυτός στην ώρα του,

θα 'ρθει κι αυτός,

για να σκεπάσει με το χιόνι του

ό,τι ακόμα επιμένει από αντίδραση να ζει,

ό,τι ακόμα επιμένει απ' ανάγκη να ελπίζει.

Μέσα στη γλάστρα των πιο δυνατών στιγμών μου

κρύβω μια σπίθα του εαυτού μου ζωντανή,

χαρές μοναδικές που λύγισε ο χρόνος, 

μα υπάρχουν.

Και ξεγελώ τη μνήμη μου με ευχές,

ηλιοκαμμένες προσευχές κι ελπίδες φλογισμένες.

Είναι εδώ!

Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Δίπλα στο τζάμι τη φυλώ

τη γλάστρα μου...

τη γλάστρα των πιο δυνατών στιγμών μου.

Κι είναι εδώ!

Είμαι εδώ,

δίπλα στον άνεμο, στα σύννεφα, στη μπόρα,

να υπομένω τη σιωπή και το φθινόπωρο,

μοναξιά...,

κι ό,τι θα φέρει στην αυλή μου ο χειμώνας...

Στέλλα Πετρίδου