Άχρονος χρόνος..

Τρέχω να προλάβω τον άχρονό μου χρόνο.

Πόσος μου έμεινε, θαρρείς, να τον γευτώ;

Πάει καιρός από την πρώτη μου στιγμή,

τότε που η λαχτάρα της αλησμόνητης νιότης

καθρεφτιζότανε περίτρανα στα μάτια μου,

τότε που η φύση μου αντάμωνε μισόγυμνη τον πόθο

και μαρτυρούσε μ’ ένα ρίγος στη φωνή της,

προσδοκώ,

προσδοκώ να γνωρίσω της ψυχής μου τ’ αθέατο,

προσδοκώ να πατήσω της ευχής μου τ’ απάτητο,

προσδοκώ ν’ ακουμπήσω της καρδιάς μου το άπιαστο.

Γιατί η φύση μου είναι απόλυτα αυτή,

να κυνηγώ, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να ζω.

Τρέχω να προλάβω τον άχρονό μου  χρόνο.

Βλέπω τη φλόγα απ’ το κερί μου να γερνάει.

Κι όχι που οι νέες μου ρυτίδες μ’ απωθούν,

μήτε βαραίνουν από θλίψη το εγώ μου.

Να τις χαρώ παρακαλώ γονατιστός

σα δώρο που ’ρθε στη γωνιά μου να με βρει.

Να πω πως γεύτηκα τον άχρονό μου χρόνο,

πως βγήκα μπρος του γεννημένος νικητής.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα φιλοξενείται στο πρώτο τεύχος του βιβλίου "Σείστρο", εκδόσεις "άλφα πι".