Βαθιά ψάξε

Βαθιά, πολύ βαθιά ψάξε,

στα ξεχασμένα μονοπάτια της ψυχής μου,

στα υπόγεια,

εκεί που ο νους δεν φτάνει,

εκεί που η τρέλα παραδίδει το κορμί της

στο συναίσθημα.

Εκεί, βαθιά ψάξε, πολύ βαθιά

κι ίσως τη βρεις κρυμμένη, ανάσα ξεχασμένη

κι απροστάτευτη,

να πολεμά αρρωστημένη

απ’ την κλεισούρα της σιγής,

της αιώνιας του φόβου φυλακής

για τ’ απρόσμενο, τ’ ασυλλόγιστο.

Κάθε που βραδιάζει ντύνεται φωτιά,

πύρινη λαίλαπα στα δίχτυα της ερήμου

για να σωθεί, να μη χαθεί,

για να αντέξει απ’ τις σκιές που την τυλίγουνε,

τις ντροπές,

αναμνήσεις μιας χαμένης αθωότητας,

εφιάλτες μιας ρηχής, πεζής πραγματικότητας.

Μα που να ’ναι;

Η απουσία της, δες, κράτησε καιρό

κι η μέρα πια αργεί να ξημερώσει.

Κι η σιωπή γίνεται κραυγή,

μαύρο σύννεφο σ’ αφέγγαρο ουρανό.

Βαθιά, πολύ βαθιά ψάξε,

στα ματωμένα σκαλοπάτια των ονείρων της,

κείνα που πόθησε με πάθος ν’ ανεβεί,

να βρει τον ήλιο λαμπερό και ν’ αγναντέψει.

Εκεί, βαθιά ψάξε, πολύ βαθιά,

εκεί που ο χρόνος ανατέλλει ακανόνιστος

στο περιβόλι της ευχής, στη λησμονιά.

Κι ίσως μπορεί με νέα αρχή,

να βρει τη γόνιμη χαρά και βασιλέψει.

Κι ίσως πια, ανάσα δυνατή, αφεθεί γροθιά,

ελεύθερη αμαρτιών

να βρει ζωή αληθινή,

στ’ ατόφιο φως να ταξιδέψει.

Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα φιλοξενείται στο συλλεκτικό έργο με τίτλο "Νέα Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020".