Το νεκρικό δάκρυ

Ώρα μηδέν για την αγάπη.
Σκοτάδι γύρω και θυμός.
Κι ένα παράξενο ουρλιαχτό.
Βγάζει κραυγές! Λιγοθυμά!
Κι ύστερα παίρνει σάρκα και οστά.
Ο θάνατος.
Αγέρωχος τη χούφτα του απλώνει.
Ρίχνει τη σκόνη του παντού.
Κι έπειτα ανοίγει τις αγκάλες του
να γίνει φως στη ζητιανιά,
στην αγανάκτηση, στον πόνο,
στην ασυλλόγιστη σπατάλη της σιωπής.
Μαρμαρωμένη η ηδονή.
Ψυχρά ηχεί απ' τη σάλπιγγα του πόθου.
Παίχτηκε πια κι η τελευταία της σκηνή.
Η αυλαία έπεσε.
Ξημέρωσε η λήθη στη φωνή.
Σήμανε τέλος η ευχή.
Η αγάπη πια δε ζει.
Ώρα μηδέν στη διαδρομή της.
Κι έμεινε πια ενθύμιο το νεκρικό της δάκρυ.

Στέλλα Πετρίδου