κι άλλα τόσα αυτά που ήθελα να κάνω για σένα, όμως ποτέ δεν
έκανα.
Κι ήταν αμέτρητα αυτά που ήθελα να αλλάξω
και που απλά έμειναν θέλω, γιατί ποτέ δεν άλλαξα.
Κι είναι αυτές οι στιγμές που δακρύζω μέσα μου κοιτάζοντας
με θλίψη τον ήλιο,
αυτόν, που αιματοβαμμένος χάνεται σε κοκκινόμορφα νερά
παρέα με τα πορφυρά ντυμένα σύννεφα.
Κι εγώ ορμητικά πώς προσπαθώ
να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου κοιτάζοντάς τον,
φοβούμενος πως θα χαθώ μαζί
του στο σκοτάδι
μαζί με αυτά τα δάκρυα που σα βροχή ποτίζουν τη φυγή μου.
Κι είναι αυτές οι στιγμές που με ξυπνούν σα σκέψεις,
λίγο πριν η ψυχή δοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα,
που αναλλοίωτες και δήθεν ξεχασμένες παραμονεύουν
αποχαιρετώντας με,
θυμίζοντάς μου το κάθε τι απ’ το παρελθόν μου.
Κι είναι αυτές οι στιγμές που μελαγχολώ στο Λυκαυγές ,
μια σταλιά πριν το μωβ ντύσει το σούρουπο,
για τα όσα άφησα να περάσουν και πέρασαν
και που ποτέ δε θα ’ρθουν ξανά.
Κι είναι αυτές οι τύψεις που κατατρώγουν τα σωθικά μου
για όλα αυτά που ήθελα να σου πω και που ποτέ δε σου ’πα,
για όλα αυτά που ήθελα να κάνω για σένα, όμως ποτέ δεν έκανα,
για όσα ήθελα να αλλάξω κι όμως ποτέ, ποτέ δεν άλλαξα.
Το χθες πέρασε στιγμιαία σαν αστραπή από πάνω μου.
Στο σήμερα φώναξα δυνατά για να μ’ ακούσω.
Το αύριο με βρήκε κατασπαραγμένο από τα όσα δεν πρόλαβα απ’
το χρόνο ν’ αποχτήσω.
Κι είναι πια πολύ αργά για θαύματα.
Είναι αργά.
Παντελής Γάτης
26-04-2020, Μεσοπέλαγα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου