Τις νύχτες..

Γιατί εγώ θα ζω μες σ’ όνειρα τις νύχτες,

σ’ ολόλευκα όνειρα,

σ’ αυτά που πλάθω από μικρός με τη χαρά μου.

Κι ας κλέβουν τη μιλιά μου οι κυνηγοί,

θα με σκορπίζω στα πιο ολάνθιστα λιβάδια.

Αχ, τι όμορφη εικόνα η ζωή!

Και πάλι όνειρα θα πλάθω απ’ την αρχή.

Παιδί μικρό θα αισθάνομαι, σαν καλοκαίρι,

Ήλιος βασιλικός,

που στη βροχή χαμογελά με τη δροσιά του,

κι ελπίζει πως στα σύννεφα το τόξο της θα βρει.

Πάντα ο ουρανός που υπόσχεται εκπληρώνει.

Το ψέμα ολόγυρά του δε χωρεί,

γιατί η αλήθεια του ακόμα επιζεί.

Κι αν θα ταράζουν το ταξίδι μου οι εφιάλτες,

οι μισθοφόροι των παθών,

με πανωφόρι τη γυμνή μου περηφάνια

θε ν’ αντιστέκομαι στη μοίρα την τυφλή.

Πέτρα θα γίνομαι στο σώμα, δίχως αίμα

και την καρδιά μου θα σφαλίζω σε κλουβί

μέχρι ξανά στο δρόμο της να βγει.

Και τότε, ναι, τότε η κραυγή μου θα οργιάσει.

Κραυγή στη διαπασών.

Θα ’ν’ η ψυχή μου, που θα λάμψει πέρα ως πέρα.

Θα ’ν’ η στιγμή μου, που περίμενα να ’ρθει

χρόνια ολόκληρα με πείσμα και θυσία.

Γιατί ’ναι όμορφη εικόνα η ζωή.

Υπομονή, να γίν’ εικόνα αληθινή!

Τις μέρες που η θλίψη τη ματιά μου θα σκιάζει,

τις νύχτες η χαρά μου στα όνειρά μου θα χαράζει.

Στέλλα Πετρίδου

Έπαινος Συμμετοχής στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης που προκήρυξε το Ίδρυμα Ελισάβετ Σιαφλά Μπαλόγλου, Φεβρουάριος 2020.