Αχτίδα

Πες το, ψυχή μου! Μη διστάσεις απόψε!

Είναι η νύχτα φωτισμένη από έρωτα

κι όλα τ’ αστέρια για τα μάτια σου λάμπουν.

Φώναξέ το λοιπόν δυνατά!

Αγάπη! Αγάπη! Αγάπη!

Να ’ν’ η φωνή σου κραυγή μες στα πέλαγα,

μι’ ανασαιμιά στην καρδιά που διψάει

να ζήσει με τ’ όνειρο που ο πόθος της έπλασε

κι η ευχή της δυνάμωσε στο ταξίδι του χρόνου.

Αγαπημένε,

τώρα η ώρα απ’ το ρίγος ξεχείλισε

κι ένα χαμόγελο στα χείλη μας σκάει.

Είν’ η χαρά που το δώρο της χάρισε

στη δική μας σιωπή, στη δική μας στιγμή.

Οι εφιάλτες δε θα ’ρθουν συντροφιά μας το χάραμα.

Μια ελπίδα τ’ αγέρι της στην πόρτα μας φέρνει

κι η δροσιά του αρκεί να σκορπίσει ως τ’ αύριο

μοίρα καλή. Δώρο μου εσύ!

Αγαπημένε,

η μορφή σου εικόνα ιερή μες στο αίμα μου.

Πια δεν πονώ, μήτ’ αργοσβήνω.

Σ’ έναν κόσμο μουντό μια αχτίδα υπόσχεται

πως ακόμα χαρά απ’ το σκοτάδι θα υφαίνει,

πως ακόμα μ’ αγάπη το αύριο θα ραίνει.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα φιλοξενείται στο συλλεκτικό έργο με τίτλο "Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη", εκδόσεις Όστρια.