Κάπου σε ξέρω

Κάπου σε ξέρω, σου μιλώ, κάπου σε ξέρω.

Αυτά τα μάτια που κοιτώ δεν είν’ τυχαία.

Μιλά η σπίθα στην καρδιά μου που φωλιάζει.

Κάπου σε ξέρω κι ας μην ξέρει το μυαλό.

Αυτό το βλέμμα το βαθύ με παρασέρνει

κάπου στα βάθη μιας ζωής λησμονημένης,

σ’ ένα ταξίδι που του γκρέμισαν το τέλος

κι έγινε τέλος που δε βγήκε σε καλό.

Μνήμη το σώμα που το φόρεσα για ρούχο,

αυτό το σώμα που με δάκρυα τυλίγω,

καθώς τα δάκρυα κυλούν πάνω του χρόνια

και χρόνια οδεύουνε στης λήθης την οδό.

Δαρμένη εικόνα της ζωής μου το γραμμένο,

μα κάπως πάλλεται στο φως και κάτι δείχνει,

μια ροδοδάκτυλος αυγή στο πρόσωπό μου

να μου θυμίζει πως το χθες μου είναι εδώ.

Κι αυτό το χθες μου κοντοστέκεται σε σένα,

σ’ αυτά τα μάτια που κοιτώ και ταξιδεύω

δίχως αιτία να σταθεί πλάι μου λέξη,

να μου εξηγήσει της φυγής μου το σκοπό.

Μα δε με νοιάζει κι ας με πουν κι ερωτευμένο.

Αυτά τα μάτια που κοιτώ δεν είν’ τυχαία.

Μιλά η σπίθα στην καρδιά μου που φωλιάζει.

Κάπου σε ξέρω και γι’ αυτό και σ’ αγαπώ.

Στέλλα Πετρίδου
Αριστείο ερωτικής ποίησης εις μνήμη του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη στο 10ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Π.Ο.Κ., Απρίλιος 2020.